Rasy psów

Wybierz inną rasę

OGAR POLSKI

Pochodzenie


Mamy zaledwie pięć rdzennie polskich ras. Są to: polski owczarek nizinny, owczarek podhalański, chart polski, gończy polski i ogar polski. Ogar polski należy do grupy psów gończych uznanych za jedną z najstarszych grup psów myśliwskich. Ich historia sięga czasów starożytnych, kiedy to w krajach azjatyckich i afrykańskich używane były do polowania na grubego zwierza. Do Europy przywędrowały w średniowieczu, przywiezione przez rycerzy wracających z wypraw krzyżowych. Ich przodkiem, podobnie jak wielu psów myśliwskich, był pies św. Huberta. Na skutek krzyżowania ich z miejscowymi rasami powstało kilka odmian psów gończych zwanych ogarami.


Pierwsze wzmianki o ogarach w literaturze polskiej znaleźć można w poemacie „Myśliwiec” Tomasza Bielawskiego oraz w „Żywocie człowieka poczciwego” Mikołaja Reja. W 1608 roku ukazał się pierwszy poświęcony ogarom traktat naukowy pod tytułem „O psach gończych i myślistwie z nimi” autorstwa hrabiego Jana Ostroroga. Dziesięć lat później wydano jego poszerzoną wersję pt. „ Myślistwo z ogary”.

Polowania z ogarami były przywilejem szlachty, a posiadanie sfory psów wyznacznikiem pozycji społecznej i zamożności właściciela. Jeden pies miał wartość kilku wiosek. Wraz ze zubożeniem szlachty a także na skutek konfliktów zbrojnych populacja ogarów gwałtownie spadła. W czasie rozbiorów tępiono je jako symbol polskości. Kojarzono je z innymi psami gończymi tak, że po I wojnie światowej trudno było znaleźć czystej krwi ogara. Trud odtworzenia rasy podjął dopiero Piotr Kartawik, który w 1959 roku sprowadził z Litwy trzy psy: Burzana, Zorkę oraz Czitę i rozpoczął w swojej hodowli „ Z kresów" planową pracę hodowlaną. W 1964 roku Jerzy Dylewski opracował wzorzec rasy, który 15 listopada 1966 roku został zarejestrowany przez Międzynarodową Federacje Kynologiczną. Tragiczna śmierć Piotra Kartawika w końcu lat sześćdziesiątych przerwała rozpoczęte przez niego dzieło. Pojawiło się dużo psów, których nie zarejestrowano w Związku Kynologicznym, ponieważ nie odpowiadały w pełni standardowi rasy. Minęło sporo czasu zanim pogłowie ogarów wyrównało się i psy te mogły z powodzeniem startować na wystawowych ringach. Największe osiągnięcia to tytuł Zwycięzcy Świata, jaki zdobyła ŚNIADA z Rogozińskich Lasów, pierwszy w historii tej rasy tytuł Interchampiona i Zwycięzcy Świata dla DUSIOŁKA Z Gończaków a także dwukrotny tytuł Zwycięzcy Świata dla MYSZOWATEGO z tej samej hodowli.
 

Wygląd


Ogar Polski jest średniej wielkości psem o ciężkiej, muskularnej budowie. Ma długi, mocny grzbiet, głęboką, pojemną klatkę piersiową oraz szeroki, lekko zaokrąglony i dobrze umięśniony zad. Głowa dosyć ciężka, o szerokiej mózgoczaszce i tępo ściętej kufie. Oczy skośne, migdałowate, ciemnobrązowe, o łagodnym spojrzeniu. Uszy średniej długości, nisko osadzone, wiszące. Wyraźnie zauważalna jest różnica między dużo delikatniejsza suką i masywnym, znacznie większym psem.

Wysokość w kłębie: psy 56 - 65 cm, suki 55 - 60 cm.
Masa ciała: psy 25 - 32 kg, suki 20 - 26 kg..
 

Charakter, usposobienie

Ogar polski jest przede wszystkim doskonałym psem myśliwskim. Poluje przeważnie sam lub w parze, nie jest zbyt szybki, ale za to bardzo dokładny i wytrwały. Sprawdza się nawet w bardzo trudnych warunkach, w terenie bagiennym, w gęstym lesie, w wysokich górach i na śniegu. Mimo wyraźnych predyspozycji myśliwskich jest również bardzo miłym psem rodzinnym. Jest przyjazny, zrównoważony i pozbawiony agresji. Sprawdza się jako pies stróżujący i chociaż ogranicza się tylko do zasygnalizowania intruza, to jednak sam jego wygląd budzi respekt i zniechęca do wejścia na pilnowany przez niego teren.

Jest bardzo inteligentny, chętnie się uczy, choć nigdy nie będzie idealnie posłuszny. Przy szkoleniu psów tej rasy ważna jest cierpliwość i zachowanie spokoju, ponieważ są to psy bardzo wrażliwe i nerwowa atmosfera może spowodować, że zniechęcą się do wykonywania ćwiczeń i stracą zaufanie do właściciela. Rzadko pojawiają się na konkursach, być może dlatego, że nie wymagają specjalnego szkolenia i nawet bez niego potrafią się nienagannie zachować.
 

Szata

Ogar polski ma dwuwarstwową sierść składającą się z krótkiego, gęstego podszerstka oraz nieco dłuższego, grubego włosa okrywowego, która doskonale chroni go przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Na głowie, uszach i nogach sierść jest krótka i gładka, na pośladkach i spodzie ogona wyraźnie dłuższa.

Umaszczenie
jest zawsze czerwonobrązowe z czarnym czaprakiem. Wzorzec dopuszcza białą strzałkę na głowie i białe znaczenia na przedpiersiu, końcach łap i ogonie.

Pielęgnacja ogara nie jest pracochłonna, z wyjątkiem okresu linienia, w którym pies powinien być regularnie szczotkowany i wyczesywany.

Więcej na temat pielęgnacji ogara i przygotowania go do wystaw   kliknij tutaj
 

Zdrowie

Ogar jest psem bardzo odpornym, choruje niezwykle rzadko i dożywa przeważnie 12-13 lat. Problemy zdrowotne, z jakimi może się spotkać właściciel psa tej rasy, to przede wszystkim wady powiek, szczególnie entropium, dlatego każde łzawienie oczu jest sygnałem, że potrzebna jest konsultacja lekarza weterynarii, najlepiej specjalizującego się w chorobach oczu. Ogar, podobnie jak wszystkie kłapouchy, ma tendencję do stanów zapalnych uszu, choć właściwa ich pielęgnacja może skutecznie zapobiec tym problemom.
 

Do kogo pasuje ten pies ?


Ogar polski ma wszelkie predyspozycje, żeby być doskonałym psem rodzinnym. Może mieszkać w domu z ogrodem, ale również w bloku, ponieważ po powrocie ze spaceru prowadzi bardzo spokojne, żeby nie powiedzieć leniwe życie. Jest psem towarzyskim, potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, lubi dzieci, jest w stosunku do nich wyrozumiały i opiekuńczy. Uwielbia spacery, bardzo wysoko ceni możliwość swobodnego pobiegania, zwłaszcza w towarzystwie innych psów. Nie ma obawy, że się zgubi, ponieważ ma znakomitą orientację w terenie a ponadto podczas biegania stara się cały czas utrzymać kontakt z właścicielem. Nie potrzebuje zbyt dużo ruchu, natomiast, jeśli właściciel lubi jogging lub rowerowe przejażdżki, z radością będzie mu towarzyszył. Nie jest szczekliwy, natomiast pojawienie się kogoś obcego oznajmia donośnym, niskim głosem. Bardzo przywiązany do swojego pana, mało wymagający, niekłopotliwy w pielęgnacji, będzie z pewnością doskonałym towarzyszem dla każdego, nawet niemającego nic wspólnego z polowaniami właściciela.

Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny
+ przyjazny wobec dzieci
+ przyjazny wobec innych psów
+ dobry pies stróżujący
+ posiada instynkt myśliwski
+ łatwy w pielęgnacji
  - wymaga wczesnej socjalizacji
- potrzebuje konsekwentnego szkolenia
 

 

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pośrednictwem Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
 

Wzorzec rasy FCI

OGAR POLSKI - Wzorzec FCI nr 52
Kraj pochodzenia: Polska
Data publikacji obowiązującego standardu: 25.02.1985.

UŻYTKOWANIE:
Dawniej ogarów używano w Polsce do polowania na zające, lisy, sarny i dziki, a także na dzikie kaczki, do wypłaszania ich z szuwarów. Ponieważ obecnie w Polsce jest zakaz polowania na zające z psami gończymi, z wyjątkiem łowisk górskich, z ogarami poluje się w całym kraju wyłącznie na dziki i lisy. Ogar polski, podobnie jak każdy pies gończy, goni zwierza po ciepłym tropie z głośnym oszczekiwaniem, przy czym głos psa ma brzmienie o tonie niższym, a suki - wyższym. To oszczekiwanie myśliwi nazywają graniem, a głośne ściganie zwierza przez psy - gonem.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies średniej wielkości, o mocnej, muskularnej, raczej ciężkiej budowie, dającej mu znaczną wytrzymałość, lecz nie szybkość.

WAŻNE PROPORCJE:
Sylwetka formatu prostokątnego, długość tułowia jest nieco większa niż wysokość w kłębie.

GŁOWA:
Dość ciężka, z profilu ma wygląd średniej długości prostokąta. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości, mózgoczaszka szeroka, umiarkowanie wysklepiona miedzy uszami, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, guzowatość potyliczna bardzo wyraźna. Stop dobrze zaznaczony.
Trzewioczaszka: nos duży, szeroki i ciemny. Kufa długa, z profilu głęboka i tępo zakończona, nie klinowata ani spiczasta. Grzbiet nosa prosty. Górna linia kufy z linią czołową tworzą kąt rozwarty. Wargi górne grube ze zwisającymi faflami, w kątach warg tworzą się wywinięte na zewnątrz fałdy. Uzębienie mocne, białe, pełne, zgryz nożycowy. Oczy nieco skośne, niezbyt głęboko osadzone, ciemnobrązowe, o łagodnym wyrazie, u starszych psów dolne powieki mogą być obwisłe. Uszy wiszące, dość nisko osadzone, średniej długości i szerokości, na końcach lekko zaokrąglone, przednimi brzegami, zawiniętymi ku policzkom, szczelnie do nich przylegają.

SZYJA:
Średniej długości, o prostej linii karku, muskularna, dość gruba, zwłaszcza przy barkach, luźna skóra tworzy sfałdowane podgardle.

TUŁÓW:
Górna linia prosta. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Grzbiet długi, szeroki, dobrze umięśniony. Lędźwie stosunkowo krótki. Zad szeroki, muskularny, dość długi, lekko zaokrąglony. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokci, umiarkowanej szerokości, o znacznej pojemności. Zebra prawdziwe i rzekome są długie i dobrze wysklepione, ustawione prawie pionowo. Linia dolna: brzuch nie podkasany, boki pełne, słabizny krótkie.

OGON:
Gruby, stosunkowo nisko osadzony, opuszczony w dół sięga nieco poniżej stawu skokowego, lekko wygięty, w powolnym ruchu uniesiony nieco do góry, lecz nie zakręcony. Podczas gonu pies trzyma go poniżej linii grzbietu z lekkim odchyleniem na bok. Pokryty dłuższym włosem od spodu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie muskularne o mocnym kośćcu, oglądane od przodu proste, równolegle ustawione, widziane z boku przedramiona są pionowo ustawione. Długość nóg równa się połowie wysokości w kłębie lub nieco więcej. Łopatki długie, skośno ustawione, dobrze umięśnione. Łopatka tworzy z ramieniem kąt ok. 100º. Ramiona średniej długości, ukośnie skierowane do tyłu. Łokcie powinny przylegać do tułowia i nie być wciśnięte, ani odstające. Przedramiona długie, o mocnym kośćcu i sprężystych ścięgnach. Nadgarstki szerokie, bez zgrubienia i śladów krzywicy. Śródręcza dość krótkie i ustawione lekko dosiebnie. Łapy ściśle zwarte, okrągłe, palce dobrze wygięte z jędrnymi opuszkami. Pazury grube, czarne, przy palcach białych są barwy rogowej.
Kończyny tylne oglądane z boku są odstawione nieco do tyłu, widziane od tyły proste równoległe. Udo długie, szerokie i muskularne. Kąt w stawie biodrowym ok. 100º. Stawy kolanowe dobrze kątowane. Podudzia średniej długości, o mocnym kośćcu, muskularne, skośnie skierowane do tyłu. Stawy skokowe dobrze wątkowane. Kość piętowa mocna. Śródstopia dość długie i ustawione prawie pionowo. Łapy jak u kończyn przednich.

CHODY:
Powolny kłus. Podczas gonu niezbyt szybki galop.

SKÓRA:
Na tułowiu i kończynach gładka, ściśle przylegająca, na czole tworzy zmarszczki, a na podgardlu fałdy.

OKRYWA WŁOSA:
Włos na głowie, kufie , uszach i nogach krótki, gładki, na pozostałych częściach ciała średniej długości, gruby i twardy. Na karku, pośladkach i spodzie ogona nieco dłuższy. Pod włosem okrywowym występuje gęsty i miękki podszerstek.
Umaszczenie – sierść koloru czarnego lub ciemnoszarego okrywa w kształcie czapraka cały kark, zachodząc nieco na tył głowy, cały grzbiet aż do ogona, boki tułowia i wierzch ogona.; na głowie, szczególnie nad oczami, na kufie, uszach, przodzie szyi, na barkach, przedpiersiu, podbrzuszu, udach oraz nogach przednich i tylnych występuje podpalanie o odcieniu od ciemnożółtego do mahoniowego; uszy są zawsze ciemniej umaszczone. Dopuszczalne są: biała strzałka na głowie i grzbiecie nosa, biała plamka na piersi, białe dolne części kończyn lub same palce oraz koniec ogona.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy: 56 - 65 cm, suki: 55 - 60 cm
Waga: psy: 25 - 32 kg, suki: 20 - 25 kg

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia. Słabo rozwinięte łuki nadczołowe i guzowatość potyliczna; spiczasta lub niedostatecznie głęboka kufa; zbyt długi lub krótki i odstające uszy; czarne umaszczenie kufy; jasna barwa oczu; braki w uzębieniu; cienki i długi za krótki, słabo owłosiony albo zakręcony ogon; cienka, miękka sierść; brak podszerstka.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/52.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.