Rasy psów

Wybierz inną rasę

OWCZAREK FRANCUSKI KRÓTKOWŁOSY

Pochodzenie


Owczarek francuski krótkowłosy beauceron jest starą francuską rasą, pochodzącą od psów strzegących bydła i owiec. Miał prawdopodobnie tych samych przodków co biard, długi czas był nawet uznawany za jego krótkowłosą odmianę. Może dlatego, że podobnie jak biard pochodzi z rejonu Brie. Pierwszą zachowaną wzmiankę o rasie znaleźć można w manuskrypcie z 1578 roku. Przez wiele lat to własnie briard, uznawany za doskonałego psa pasterskiego, był ulubieńcem francuskich hodowców. Beauceron pozostawał w jego cieniu. Dopiero w 1809 roku wielki autorytet w dziedzinie rolnictwa, ksiądz Rosier, w swojej „Księdze rolniczej” opisał go jako potężnego i odważnego psa, który potrafi zaatakować i pokonać nawet wilka.

Rosier jako pierwszy wyróżnił i opisał dwa typy owczarka francuskiego:
  • owczarka z nizin, długowłosego, który cały dzień pracował na rozległym otwartym terenie, pilnując i zaganiając owce
  • owczarka z gór, o krótkiej, grubej sierści, który pracował głównie w lasach i na górskich pastwiskach, chroniąc stada przed drapieżnikami.

W 1889 roku lekarz weterynarii, Pierre Meginin, po raz pierwszy dokładnie określił cechy francuskiego owczarka długowłosego (briarda) oraz francuskiego owczarka krótkowłosego (beaucerona) i opisał dzielące je różnice. W 1896 roku powołał zespół, który opracował pierwszy, niedoskonały jeszcze, wzorzec rasy. Na tyle niedoskonały, że potem zmieniano go jeszcze pięciokrotnie, a obecnie przyjęta wersja pochodzi dopiero z 1965 roku.

Początkowo beauceron był używany do polowania na dziki, później do obrony pasących się stad, następnie jako kurier w czasie wojennej zawieruchy, a w końcu jako pies obronny i do towarzystwa. Dziś jest pod względem popularności drugim, za briardem, owczarkiem we Francji. Jest również popularny w Belgii, natomiast ciągle jest bardzo rzadko spotykany w innych krajach Europy.
 

Wygląd

Beauceron to duży, solidnie zbudowany i dobrze umięśniony, ale nie ociężały pies. Bardzo przypomina dobermana, ale jest od niego większy i bardziej masywny. W odróżnieniu od niego, ma długi ogon i charakterystyczne, podwójne wilcze pazury po wewnętrznej stronie tylnych łap.

Jest bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem, którego sylwetka mieści się w prostokącie, minimalnie tylko dłuższym niż wysokość psa w kłębie. Grzbiet silny, klatka piersiowa głęboka, mocne lędźwie i nisko noszony, lekko wygięty ogon. Łapy mocne, okrągłe paznokcie zawsze czarne.

Głowa długa, mózgoczaszka i kufa jednakowej długości. Oczy zawsze ciemne, u arlekinów mogą być różnej barwy. Uszy cięte, jeśli niecięte, to załamane na 1/3 wysokości. Nos czarny, wargi przylegające, czarne.

U beaucerona bardzo ważny jest ruch, który powinien być swobodny.
 

Wysokość w kłębie: psy 63,5 - 71 cm, suki 61 – 68,5 cm.
Masa ciała: 29,7 - 38 kg.
 

Charakter, usposobienie

Beauceron jest bardzo inteligentnym psem, który chętnie i szybko się uczy. Ze względu na jego wielkość oraz niezwykłą aktywność i żywiołowość, szkolenie jest konieczne. Najlepsze efekty osiąga się wtedy, kiedy właściciel pod okiem dobrego trenera sam szkoli swojego psa. Tworzą wtedy znakomity tandem, pies doskonale reaguje na polecenia swojego pana i chętnie je wykonuje. Beauceron jest niezwykle pracowity i wszechstronnie uzdolniony, może być psem pasterskim, stróżującym, obronnym, policyjnym, zdaje egzamin w służbach celnych i w wojsku. Jest również doskonały w psich sportach. Do jednego się tylko nie nadaje: do życia w nudzie i bezczynności. Nie byłoby najlepiej, gdyby ten potężny, silny pies sam szukał sobie zajęcia.

Beauceron ma dobry, stabilny charakter, działa po namyśle, stosownie do potrzeby. Jeśli się raz czegoś nauczy, pamięta przez całe życie. Prowadzenie go wymaga bardzo dużej konsekwencji. Mimo silnego charakteru i wrodzonego instynktu obrończego, nie jest psem zaczepnym i niebezpiecznym, ale źle wychowany, lub pozostawiony samemu sobie, może się stać agresywny i nieobliczalny.
 

Szata


Beauceron ma bardzo gęsty, umiarkowanie krótki, przylegający włos na całym ciele, na głowie bardzo krótki, dłuższy na ogonie i pośladkach, gdzie tworzy nawet niewielkie frędzle. Najczęściej spotykanym i najbardziej efektownym kolorem sierści jest czysta czerń z "wiewiórczym" podpalaniem, występującym nad oczami, po bokach kufy, na policzkach, przedpiersiu, pod ogonem i na kończynach, nie wyżej niż do 1/3 ich wysokości. Sierść beauceronów może być również czysto czarna a także trójkolorowa: marmurkowa czarno-szara z rdzawo czerwonymi podpaleniami tzw. arlekin.

Pielęgnacja beaucerona nie jest skomplikowana, jedynie w okresie linienia pies wymaga częstszego niż zazwyczaj szczotkowania.

Więcej na temat pielęgnacji beaucerona i przygotowania go do wystaw-
kliknij tutaj
 

Zdrowie

Beauceron jest psem wyjątkowo silnym i zdrowym, w dobrej kondycji dożywa średnio 12 lat, co jak na tak dużego psa, wcale nie jest częste. Za to podobnie jak wszystkie psy dużych ras, również beaucerony zagrożone są dysplazją stawu biodrowego. Przypadłością dotykającą w szczególności tę właśnie rasę jest małoocze, przy którym gałka oczna, jak sama nazwa wskazuje, jest mniejsza niż przeciętnie średnica gałki ocznej. Jest to związane z genem odpowiedzialnym za umaszczenie typu arlekin. Istniejące u beauceronów zagrożenie skrętem żołądka można znacznie ograniczyć odpowiednim karmieniem i zapewnieniem psu odpoczynku po każdym posiłku.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Beauceron nie jest psem dla każdego, wymaga właściciela o silnym charakterze, stanowczego i konsekwentnego w działaniu, ale jednocześnie cierpliwego i wyrozumiałego, ponieważ ten silny pies jest jednocześnie bardzo wrażliwy i metody siłowe mogą przynieść skutek odwrotny od zamierzonego. Pies może stracić zaufanie do właściciela a bez tego o pełnym zrozumieniu nie może być mowy.

Decydując się na beaucerona, warto kupić psa z dobrej hodowli, po rodzicach posiadających testy psychiczne, obowiązkowe zresztą dla wszystkich psów i suk kwalifikowanych przez Związek Kynologiczny do hodowli. Ma to na celu wyeliminowanie z hodowli osobników niezrównoważonych, lękliwych, o nieprzewidywalnych reakcjach. Beauceron powinien być odważny i pewny siebie. Potrzebuje bardzo dużo ruchu dla wyładowania energii oraz poważnego, odpowiedzialnego prowadzenia. Jeśli te warunki zostaną spełnione, jego właściciel będzie miał wspaniałego, odpowiedzialnego i lojalnego towarzysza.

Beauceron powinien mieszkać w domu z ogrodem, obecność tak dużego i żywiołowego psa w bloku może stwarzać problemy i powodować zaniepokojenie sąsiadów. W miejscach, gdzie jest dużo ludzi, a szczególnie dzieci, pies powinien być zawsze na smyczy, żeby go można było w każdej chwili powstrzymać przed zbytnim rozhasaniem. Nie nadaje się dla osób prowadzących mało sportowy tryb życia ani dla ludzi starszych.

Zalety i wady

+ doskonały pies obronny
+ dobry stróż
+ lojalny i bardzo przywiązany do właściciela
+ zdrowy i długowieczny
+ nadaje się do psich sportów
+ doskonały towarzysz dla ludzi aktywnych
  - wymaga doświadczonego właściciela
- uparty, trudny do prowadzenia
- wymaga wczesnej socjalizacji
- obdarzony niezrównaną energią
 


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 44
OWCZAREK FRANCUSKI BEAUCERON
(Berger de Beauce - Beauceron)
Kraj pochodzenia: Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 29.11.2001
Użytkowanie:
Pies pasterski i stróżujący.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy wymagane.


RYS HISTORYCZNY:
„Owczarek z Beauce”, „Beauceron” lub „Czerwona Pończocha” – takimi nazwami określano w końcu XIX wieku starodawnego pochodzenia psy, występujące na nizinach, charakteryzujące się krótką, gładką sierścią na głowie i także krótką, twardszą na tułowiu. Z reguły przycinano im uszy. Maść miały czarną z podpalaniem, rozmieszczonym tak, że tworzyło skarpetki na kończynach, ale zdarzały się też psy szare, czarne i płowe, bez podpalania.

WYGLĄD OGÓLNY:
Owczarek z Beauce jest duży, masywny, silny, dobrze zbudowany i umięśniony, odporny, ale nie ociężały.

WAŻNE PROPORCJE:
Beauceron jest psem wyważonym i wolnym od jakiegokolwiek przerysowania. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego jest nieco większa, niż wysokość psa w kłębie.
Głowa jest długa, jej długość wynosi 2/5 wysokości w kłębie, a jej szerokość
i głębokość stanowią nieco mniej, niż połowę długości.
Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Bezpośredni i pewny siebie. Wyraz łagodny, nigdy nie wystraszony ani smutny. Temperament beaucerona ma być łagodny i nieustraszony.

GŁOWA:
Dobrze wyrzeźbiona, o harmonijnych liniach. Przy oglądaniu z profilu górna linia mózgoczaszki i kufy są równoległe.
Mózgoczaszka:
Czaszka: płaska lub lekko zaokrąglona, bruzda tylko nieznacznie zaznaczona, guz potyliczny daje się zauważyć.
Przełom czołowo-nosowy (stop): tylko nieznacznie zaznaczony, dzieli głowę na dwie jednakowo długie części.
Trzewioczaszka:
Nos: proporcjonalny do wielkości kufy, dobrze wykształcony, zawsze czarny i nierozłupany.
Kufa: nie może być wąska ani spiczasta.
Wargi: przylegające i zawsze dobrze pigmentowane. Górna warga przykrywa dolną, nie obwisając. Na spojeniu tworzą lekki załomek, który nie może być luźny.
Uzębienie: zęby mocne, zgryz nożycowy.
Oczy: lekko owalne, osadzone na linii prostej. Tęczówka ciemnobrązowa, a w każdym razie nawet przy jaśniejszym podpalaniu co najmniej orzechowa. U odmiany arlekin dopuszczalne oczy porcelanowe.
Uszy: wysoko osadzone. Jeśli przycięte, noszone prosto, z czubkami skierowanymi do przodu, ani zbieżnie, ani rozbieżnie. Dobrze noszone ucho to takie, przez którego czubek można przeprowadzić linię, przechodzącą pionowo przy boku szyi. Uszy niecięte są albo częściowo załamane, albo wiszące, ale nie mogą wisieć płasko przy policzkach. Są płaskie i raczej krótkie. Długość nieciętego ucha wynosi połowę długości głowy.

SZYJA:
Dobrze umięśniona, odpowiednio długa, płynnie przechodząca w łopatki.

TUŁÓW:
Linia górna: Grzbiet prosty, lędźwie krótkie, szerokie i dobrze umięśnione. Zad tylko nieznacznie opadający.
Kłąb: dość wyraźny.
Klatka piersiowa: Obwód klatki piersiowej o 1/5 przewyższa wysokość w kłębie. Klatka piersiowa sięga łokci, jest długa, szeroka i głęboka.

OGON:
W całości noszony nisko, sięga co najmniej do stawu skokowego, prosty, na końcu tworzący lekką fajkę, kształtu litery „J”. W ruchu może być noszony wyżej, na przedłużeniu linii grzbietu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: oglądane z przodu i z boku proste.
Łopatki: średnio długie, skośnie ustawione.
Przedramiona: umięśnione.
Łapy: duże, okrągłe i zwarte. Pazury zawsze czarne, opuszki mocne, ale sprężyste.
Kończyny tylne: pionowe i równoległe.
Uda: szerokie i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: niezbyt blisko podłoża, pięta na wysokości mniej więcej 1/4 wysokości w kłębie, tworzy kąt mocno rozwarty z podudziem.
Śródstopia: pionowe, ustawione nieco dalej, niż przechodzi pionowa linia od guza siedzeniowego.
Łapy: duże, okrągłe i zwarte.
Wilcze pazury: Tradycyjnie, owczarze uważają podwójne wilcze pazury za ważną cechę swoich psów. Powinny mieć one kształt dwóch oddzielnych palców, każdy zakończony pazurem, i znajdować się możliwie blisko łapy.

CHODY:
Swobodne i wydajne; kończyny poruszają się w jednych płaszczyznach. Owczarek z Beauce porusza się wyciągniętym kłusem o długim, wydajnym
kroku.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: Na głowie krótka i gładka, na tułowiu krótka, gęsta, sztywna i przylegająca, długości 3-4 cm. Musi tworzyć niewielkie, ale wyraźne portki i szczotkę na ogonie. Podszerstek krótki, gęsty i delikatny, najlepiej mysioszary, nie prześwieca przez włos okrywowy.

Umaszczenie:
a) Czarne z podpalanymi znaczeniami („Czerwona skarpeta”). Czerń powinna być czysto czarna, a podpalanie w kolorze wiewiórczym. Znaczenia rozmieszczone, jak podano poniżej:
- Plamki nad oczami.
- Na bokach kufy, zmniejszają się stopniowo ku policzkom, i nigdy nie zachodzą aż do wysokości uszu.
- Na klatce piersiowej, najlepiej dwie plamy.
- Na spodzie szyi.
- Pod ogonem.
- Na nogach, zacierając się stopniowo ku górze. Nie mogą zajmować więcej, niż 1/3 długości; po wewnętrznej stronie sięgają nieco wyżej.
b) Arlekin (szare w czarne plamy i z podpalaniem). Maść szara i czarna powinny być równomiernie rozłożone, możliwa przewaga czerni. Znaczenia podpalane takie same, jak u psów czarnych. Dopuszczalna niewielka biała plamka na piersi.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy 65 do 70 cm, suki 61 do 68 cm.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Agresja lub wyraźna lękliwość.
Wielkość poza ramami wzorca.
Zbyt lekki kościec.
Oczy zbyt jasne, lub porcelanowe u psów innych, niż arlekiny.
Nos rozłupany, barwy innej, niż czarna, nie w pełni pigmentowany.
Przodozgryz lub tyłozgryz z utratą kontaktu siekaczy, brak 3 lub więcej zębów, nie licząc P1.
Uszy niecięte naturalnie stojące.
Tylne łapy bardzo wyraźnie odstawione na zewnątrz.
Ogon skrócony lub zakręcony nad grzbietem.
Szata: Maść i rodzaj sierści inne, niż podaje wzorzec. Zupełny brak podpalanych znaczeń. Sierść kosmata. Wyraźna, dobrze widoczna biała plama na piersi. U odmiany arlekin: przewaga maści szarej nad czarną, maść czarna na jednym, a szara na drugim boku, głowa szara, bez czarnych plam.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/44.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.