Rasy psów

Wybierz inną rasę

OWCZAREK KATALOŃSKI

Pochodzenie


Owczarek kataloński pochodzi z Katalonii, prowincji położonej w północno wschodniej Hiszpanii, rozciągającej się od Barcelony aż po Pireneje. Wywodzi się prawdopodobnie od terierów tybetańskich, które przed laty dotarły do basenu Morza Śródziemnego a potem wraz z rzymskimi wojskami rozprzestrzeniły się w całej południowej Europie. Wszędzie krzyżowały się z miejscowymi psami dając różne lokalne odmiany. W ten sposób w Portugalii powstał owczarek portugalski, we Francji owczarek pirenejski a w Hiszpanii owczarek kataloński.

Owczarek kataloński od lat wykorzystywany był jako pies pasterski, liczyły się przede wszystkim jego umiejętności i wytrzymałość, do urody nie przykładano większej wagi. Dlatego też ich wygląd różni się w zależności od regionu, który zamieszkują. Hiszpanie są bardzo przywiązani do swojej rasy. Co roku, dla jej popularyzowania odbywają się spotkania właścicieli owczarków katalońskich połączone z wyborem i nagradzaniem najlepszych psów. Podtrzymuje to zainteresowanie rodzimą rasą i nie pozwala jej wyginąć.

Pierwszego katalończyka wpisano do księgi rodowodowej w 1915 roku, w 1924 roku powstał wzorzec rasy, który Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zatwierdziła w 1929 roku. Od tego czasu w Hiszpanii owczarek kataloński bardzo zyskał na popularności, ale poza jej granicami jest nadal mało znany.
 

Wygląd

 

Owczarek kataloński jest psem średniej wielkości. Ma wpisaną w prostokąt sylwetkę, dobrze wysklepioną, muskularną klatkę piersiową, mocne lędźwie i silne kończyny. Ogon długi, nisko osadzony. Głowa z lekko zaznaczonym stopem, oczy ciemnobursztynowe, wyraziste, uszy wysoko osadzone, obwisłe, mało widoczne pod bardzo obfitym owłosieniem.

Wysokość w kłębie: psy 47 - 55 cm, suki 45 - 53 cm.
Masa ciała: psy około 18 kg, suki około 16 kg.
 

Charakter, usposobienie


Owczarek kataloński jest psem pełnym wigoru i bardzo inteligentnym. Wykorzystywany jest przede wszystkim do pilnowania stada, bezbłędnie potrafi odnajdywać zagubione owce, dyscyplinować konie i bydło. Dobrze sobie radzi z dużo większymi od siebie zwierzętami i bez problemu narzuca im swoją wolę. W stosunku do swojego pana diametralnie się zmienia, staje się łagodny i posłuszny. To zapewne dlatego ten z krwi i kości pies pasterski coraz częściej staje się cenionym psem do towarzystwa.

Nie należy jednak zapominać, że jego praca nigdy nie polegała na wykonywaniu poleceń przewodnika, zaganiając stado musiał samodzielnie podejmować decyzje i radził sobie z tym znakomicie. Z tego powodu do dziś w genach pozostała mu duża samodzielność i osoba, która podejmie się jego szkolenia powinna o tym pamiętać. Jest niezwykle inteligentny, wszystkiego go można nauczyć, ale trzeba robić to konsekwentnie, łagodnie, tak by szkolenie było dla niego przyjemnością. Wtedy na efekty nie trzeba będzie długo czekać.
 

Szata


Owczarek kataloński posiada wyjatkowo piękne owłosienie. Jego sierść jest dość długa, płasko przylegająca do ciała i najczęściej lekko falista. Najdłuższa na tylnej jednej trzeciej tułowia, lekko falista, szorstka, z obfitym podszerstkiem. Na głowie szczególnie obfita, tworzy wyraźną brodę, wąsy, brwi oraz tupecik. Ogon i kończyny zawsze bardzo bogato owłosione. Włos owczarka katalońskiego powinien być szorstki w dotyku. 

Linienie u tej rasy następuje w dwóch etapach. W pierwszym pies zrzuca sierść tylko na przedniej części tułowia, w tyle jego owłosienie pozostaje bez zmian. To powoduje, że jego szata wygląda jakby należała do dwóch różnych psów. Dopiero później linieje sierść na tylnej część ciała, i pies znów zaczyna wyglądać normalnie. 

Umaszczenie:
płowe, rude lub sobolowe w różnych odcieniach a także szare, czarne, szare podpalane lub czarne podpalane. Szczenięta rodzą się ciemne, potem stopniowo się rozjaśniają, ale nigdy ich sierść nie jest jednolita, zawsze składa się z włosów o różnych odcieniach. Z pewnej odległości pies wydaje się umaszczony jednolicie, czasem z jaśniejszymi kończynami. Dopiero z bliska widać, że jego maść jest skutkiem pomieszania rozmaitych odcieni barwy płowej, czerwonawej, szarej, czarnej i białej. Niedopuszczalne są białe lub czarne łaty, tolerowana jest niewielka biała gwiazdka na piersi i trochę bieli na palcach, ale pazury muszą być czarne.

Szata katalończyka wymaga niezbyt skomplikowanej, ale regularnej pielęgnacji.  

Więcej na temat pielęgnacji owczarka katalońskiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Owczarek kataloński żyje średnio 12-14 lat i ma żelazne zdrowie. Bez problemów znosi niesprzyjające warunki atmosferyczne. Przy niedostatecznej ilości ruchu będzie miał tendencje do nadwagi. Jedynym schorzeniem, jakie czasem dotyka te rasę jest dysplazja biodrowa.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Owczarek kataloński może być psem rodzinnym, jednak najlepiej czuje się na szerokich otwartych terenach, gdzie może wyładować całą rozsadzającą go niespożytą energię.

Może być doskonałym towarzyszem dla osób mieszkających poza miastem, najlepiej w domu z dużym terenem, gdzie mógłby się do woli wybiegać. Będzie świetnym towarzyszem osób uprawiających codzienny jogging lub amatorów długich rowerowych wycieczek. Dobrze znosi zarówno upał jak i zimno, byle tylko zapewnić mu odpowiednio aktywny tryb życia.

W żadnym przypadku nie można go trzymać w kojcu, ponieważ dla dobrego rozwoju psychicznego potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem. Jest bardzo przywiązany do swojego właściciela i całej jego rodziny, zwłaszcza, jeśli może z nim dzielić jego pasje. W stosunku do dzieci jest bardzo przyjazny, łagodny i cierpliwy.

W stosunku do obcych pozostaje nieufny, jeśli go tego nauczymy, będzie ich akceptował, nawet da się pogłaskać, zawsze jednak zachowa pewną rezerwę i powściągliwość. Nie daje sie przekupić. To powoduje że jest doskonałym, bardzo czujnym psem stróżujacym. Mimo swojego niewielkiego wzrostu jest niezwykle odważny i jeśli ktoś z jego ludzkiej rodziny znajdzie się w niebezpieczeństwie, bez wahania stanie w jego obronie.

Zalety i wady

+ bardzo wierny pies rodzinny
+ doskonały stróż
+ świetny towarzysz dla aktywnych ludzi
+ nadaje się do psich sportów
+ przyjazny wobec dzieci
  - obdarzony niespożyta energią
- agresywny wobec innych zwierząt
- wymaga wczesnej socjalizacji i szkolenia
- wymaga systematycznej pielęgnacji

 


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 87
OWCZAREK KATALOŃSKI
(Gos d’Atura Catalá - Perro de pastor catalán - Catalan Sheepdog)
Kraj pochodzenia: Hiszpania, Katalonia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.05.1982
Użytkowanie:
Pies ten najpełniej wyraża się przy przeganianiu stad owiec, nie wykonując polecenia pasterza, ale i wykazując się własną inicjatywą. Robi to z nadzwyczajną łatwością, nie dopuszczając do rozproszenia się owiec. Dzięki swej odwadze nadaje się także na stróża. Niewielkie rozmiary, piękna sierść i bezgraniczne oddanie właścicielowi czynią z niego doskonałego psa do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.


RYS HISTORYCZNY:

Rasa pochodzi z katalońskiej części Pirenejów i rozprzestrzeniła się w całej Katalonii.

WYGLĄD OGÓLNY:
Średni, harmonijny, o pięknej sierści.

WAŻNE PROPORCJE:

Nieco dłuższy niż wysokość w kłębie, mniej więcej w proporcji 9:8.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Wybitnie zrównoważony, aktywny i inteligentny, o pełnym godności wyrazie, a twardym i miłym charakterze, oddany pasterzowi i zwierzętom, oddanym pod jego opiekę. Nieufny wobec obcych, co może czasem sprawiać wrażenie, że jest nietowarzyski. Bardzo czujny, wytrzymały na zimno i gorąco. Do pracy w trudnych warunkach wystarczy mu najskromniejsza karma.

GŁOWA:
Mocna, szeroka, trochę wysklepiona, ale nie ciężka, proporcjonalna do reszty ciała. Proporcja mózgoczaszki do kufy jak 4 do 3.
Mózgoczaszka:
Czaszka: nieco dłuższa od szerokości, bruzda wyraźnie zaznaczona na przedniej 1/3 długości, potem mniej wyraźna. Potylica i guz potyliczny wyraźnie zaznaczone. Mózgoczaszka lekko wysklepiona, od przodu może być nieco spłaszczona. Łuki jarzmowe wyraźne, tak na długość, jak na szerokość. Łuki nadoczodołowe wyraźne.
Przełom czołowo-nosowy (stop): dobrze widoczny, ale niezbyt głęboki.
Trzewioczaszka:
Nos: prosty, proporcjonalny do wielkości głowy, wyłącznie czarny.
Kufa: prosta, raczej krótka, stożkowata, lekko zaokrąglona w obrysie.
Wargi: mocne, krótkie, o równych krawędziach, nie obwisłe, czarne, mocno pigmentowane, podobnie jak podniebienie.
Uzębienie: mocne, dobrze wykształcone, białe i zdrowe. Zgryz nożycowy. U psów pracujących kły mogą być starte.
Oczy: szeroko otwarte, wyraziste, o żywym i inteligentnym spojrzeniu, barwy ciemnobursztynowej, o czarnych powiekach.
Uszy: wysoko osadzone, trójkątne, delikatne, na końcach zaostrzone; chrząstka niezbyt gruba i elastyczna. Wiszące blisko przy głowie. Stosunek szerokości do długości ucha jak 8 do 10. Porośnięte długim włosem, tworzącym ruchliwe frędzle. U psów pracujących dopuszcza się uszy cięte.

SZYJA:

Ruchliwa, mocna, dobrze umięśniona, raczej krótka, ale nie aż tak, aby
ograniczało to jej ruchliwość, dobrze osadzona na łopatkach.

TUŁÓW:

Lekko wydłużony, mocny, dobrze umięśniony, dający wrażenie siły i zwinności.
Kłąb: dobrze widoczny.
Grzbiet: prosty, nigdy nie zapadnięty, zad lekko wzniesiony, na wysokość kłębu lub nieco niżej. Może wydawać się jeszcze wyższy ze względu na obfity włos.
Zad: krzepki, dobrze umięśniony, lekko opadający.
Klatka piersiowa: dobrze rozwinięta, szeroka, sięgająca łokcia. Żebra dobrze wysklepione, nie płaskie, co zapewnia niezbędna do pracy pojemność klatki.
Brzuch i słabizna: brzuch lekko podciągnięty, słabizna krótka, wyraźnie widoczna.

OGON:
Osadzony raczej nisko, może być długi, sięgający stawu skokowego, albo krótki, krótszy niż 10 cm. Zdarzają się osobniki bez ogonów, a u psów pracujących dopuszcza się cięcie. Gdy pies stoi spokojnie, ogon zwisa luźno, tworząc fajkę na końcu. Dopuszczalny także ogon w kształcie szabli. W ruchu wzniesiony, ale nie zawinięty nad grzbietem. Obficie porośnięty długim, lekko falistym włosem.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: mocne, suche, proste i równoległe, tak z przodu, jak z boku. Odległość od kłębu do łokcia niemal taka sama, jak od łokcia do podłoża.
Łopatki: mocne, dobrze umięśnione, ustawione trochę skośnie.
Kąt pomiędzy łopatką i ramieniem: około 110 stopni.
Ramiona: mocne i dobrze umięśnione, łokcie przylegające, nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Kąt pomiędzy ramieniem a przedramieniem: około 135 stopni.
Przedramię: proste, mocne, zapewniające dużą sprawność w pracy.
Nadgarstki i śródręcza: stanowią pionowe przedłużenie przedramienia i są raczej krótkie.
Łapy: owalne, o czarnym i mocnych opuszkach, między palcami dobrze porośnięte włosem, pazury mocne i czarne.
Kończyny tylne: Mocne, dobrze umięśnione, równoległe, dające wrażenie siły i zwinności.
Uda: długie, szerokie, dobrze umięśnione, o mocnej kości.
Kąt pomiędzy miednicą a kością udową: około 115 stopni.
Kończyny: o mocnym kośćcu i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: nisko osadzone, niewykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopia: krótkie, pionowe i proste.
Łapy: identyczne, jak przednie, ale z nisko osadzonymi, podwójnymi, kostnymi wilczymi pazurami. Zrośnięte są one błoną i przyrośnięte do wewnętrznego palca łapy.

CHODY:
Wydajny, typowy dla psów owczarskich. Galopuje tylko na rozległych przestrzeniach, w ringu zaś porusza się krótkim kłusem, takim, jak inne psy, posiadające wilcze pazury.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: gruba, dobrze przylegająca na całym ciele i głowie, dobrze pigmentowana.
Sierść: na tylnej jednej trzeciej tułowia sierść najdłuższa, prosta lub lekko falista, szorstka, z obfitym podszerstkiem. Na głowie widoczna broda, wąsy, brwi i tupecik. Ogon i kończyny dobrze owłosione.
Linienie u tej rasy następuje w dwóch etapach. W pierwszym pies zrzuca sierść na przedniej części tułowia, tak, że pies wygląda jak dwa różne psy. Dopiero później linieje tylna część ciała, i pies wygląda znów normalnie.
Umaszczenie: Z pewnej odległości pies wydaje się umaszczony jednolicie, czasem z jaśniejszymi kończynami. Z bliska widać, że maść jest skutkiem pomieszania rozmaitych odcieni płowej, czerwonawej, szarej, czarnej i białej. Podstawowe kolory, jakie z tego powstają, to:
- Płowy, od jasnego do ciemnego.
- Śniady, powstały z mieszaniny włosów płowych, kasztanowych, białych i czarnych, w tonach od jasnego do ciemnego.
- Szary, powstały z pomieszania włosów czarnych, szarych i białych, w odcieniu od srebrzystoszarego do czarnoszarego. Gdy dominuje włos czarny, przemieszany z białym, to w ostatecznym efekcie maść jest czarna zaszroniona. Zdarzają się też psy, u których włos czarny, rudy i płowy rozłożony jest tak, że daje efekt podpalania. Niedopuszczalne są białe ani czarne łaty, tolerowana niewielka biała gwiazdka na piersi i trochę bieli na palcach, ale pazury muszą być czarne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: 47 do 55 cm dla psa, 45 do 53 cm dla suki.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane
jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

DUŻE WADY:
Głowa płaska lub pozbawiona bruzdy.
Uszy w kształcie płatka róży lub źle osadzone, chrząstka gruba, długa lub wygięta.
Jasne oczy.
Brak 2 przedtrzonowców.
Lekki przodozgryz.
Zapadnięty grzbiet.
Łapy ustawione na zewnątrz lub do wewnątrz.
Kilka białych pazurów.
Brak kości w wilczych pazurach lub pojedynczy wilczy pazur.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

Agresja lub wyraźna lękliwość.
Brak pigmentacji warg, nosa, powiek i podniebienia.
Czekoladowy nos.
Niebieskie oczy.
Białe łaty.
Brak więcej niż 2 przedtrzonowców lub jakiegokolwiek innego zęba.
Ogon zakręcony nad grzbietem.
Brak wilczych pazurów lub łączącej je błony.
Wszystkie pazury białe.
Więcej niż 3 cm odchylenie od granicznego wzrostu.
Głowa owczarka pirenejskiego lub briarda.
Przodozgryz lub tyłozgryz.
Przy porównaniu psów jednakowej klasy, pierwszeństwo przyznaje się temu, który nie jest w żaden sposób zmieniony, na przykład przez cięte uszy czy ogon; zabiegów tych nie dopuszcza się w ogóle u psów, które nie pracują przy stadzie. Wyżej cenione są ciemniejsze odcienie
umaszczenia.

Każdy pies, wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/87.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.