Rasy psów

Wybierz inną rasę

OWCZAREK PIRENEJSKI

Pochodzenie


Teorii na temat pochodzenia owczarka pirenejskiego jest wiele. Jedni twierdzą, że pochodzi od azjatyckich terierów tybetańskich, które kojarzono z różnymi europejskimi owczarkami w typie szpicowanym, co usprawiedliwia ich dość spore zróżnicowanie. Inni uważają, że owczarek pirenejski pochodzi od udomowionego dzikiego psa. Jest to bardzo wiarygodna teoria, zważywszy, że rasa powstała na małym, trudno dostępnym, górskim terenie.

Dopiero w XIX wieku owczarek pirenejski zawędrował również na niziny. Hodowano go w różnych rejonach, a psy z nich pochodzące znacznie różniły się między sobą, głównie wielkością ale także długością, strukturą i barwą sierści. Na wystawie po raz pierwszy pokazano owczarka pirenejskiego w 1921 roku, Francuski Związek Kynologiczny uznał go w 1926 roku a opracowany przez sędziego Senac-Lagrange wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1936.
 

Wygląd

Owczarek pirenejski jest najmniejszym psem pasterskim. Ma długi grzbiet, stosunkowo krótki zad i ozdobiony bujną frędzlą ogon. Głowa w kształcie trójkąta, oczy ciemne o bystrym, inteligentnym wyrazie, otoczone czarno pigmentowanymi powiekami. Uszy z natury opadające, po przycięciu stają się stojące. Najbardziej popularne są owczarki pirenejskie długowłose, krótkowłose są bardzo rzadkie.

Wysokość w kłębie:  długowłose:  psy 39,5 - 49,5 cm, suki 38 - 49,5 cm
                                 krótkowłose: psy 40,5 - 53,5 cm, suki 40 - 53,5 cm
Masa ciała: 8,2 kg - 13,6 kg.
 

Charakter, usposobienie

W przeszłości owczarek pirenejski stanowił swoisty tandem z pirenejskim psem górskim. Podczas gdy duży pirenejczyk bronił stada owiec przed dzikimi zwierzętami, mały owczarek pirenejski zajmował się ich pilnowaniem i zaganianiem. Jest on jednym z najlepszych psów pasterskich, zajmuje z reguły czołowe miejsca w organizowanych dla tego rodzaju psów konkursach. Sławę zdobył w czasie wojny, jako pies łącznikowy i sanitarny.

Owczarek pirenejski jest doskonałym stróżem, który jednak dość szybko przechodzi do ataku. Jego ułożenie i wyszkolenie nie jest łatwe. Jest to pies bardzo niezależny, trzeba traktować go z dużą dozą cierpliwości i wyrozumiałości. Ma doskonałą intuicję, w mig odnajduje się w każdej sytuacji. Jest doskonałym pomocnikiem pasterza, któremu okazuje posłuszeństwo i wielkie przywiązanie. Wygląda na to, że ten urodzony pracuś, łatwiej układa sobie relacje „służbowe” niż „prywatne”, bo w domu taki bardzo posłuszny już nie jest. Mimo to, pewnie ze wzgledu na swój wyjatkowy urok, coraz częściej pełni rolę psa rodzinnego i do towarzystwa.
 

Szata

Istnieją dwie odmiany owczarka pirenejskiego:
  • długowłosy
całkowicie porośnięty kosmatym włosem, długim, lub średniej długości, również na głowie, szczególnie długim na udach. Sierść sprawia wrażenie potarganej. Nieczesana może skręcać się w sznury.
  • krótkowłosy
na całym ciele włos średniej długości: 4-5 cm na grzbiecie oraz 6-7 cm na kłebie. Głowa i przednia część kończyn pokryta jest krótkim, prawie gładkim włosem. Psy mające ten rodzaj owłosienia są nieco mniejsze i krótsze.

Okrywa włosowa owczarka pirenejskiego długowłosego w gatunku przypomina szatę briarda. Jest bardzo gęsta, o twardym włosie, wygląda jak mieszanina koziej sierści i owczej wełny.

Umaszczenie
płowe w różnych odcieniach, często przesiane czarnym włosem, jasno lub ciemnoszare, pieprz i sól oraz arlekin w różnych odcieniach. Dopuszcza się barwę czarną oraz białe znaczenia. 
 
Więcej na temat pielęgnacji owczarka pirenejskiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Owczarek pirenejski jest bardzo zdrowym i wyjątkowo odpornym psem. Nie są znane żadne choroby dziedziczne, na które byłby szczególnie podatny.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Owczarek pirenejski wymaga właściciela i jednocześnie przewodnika z bardzo dużym doświadczeniem w wychowaniu i układaniu psów o silnym, często porywczym charakterze.
 

Jest to pies jednego pana, którego sam sobie wybiera. Wymaga niezwykłej konsekwencji w postępowaniu, jeśli właściciel pozwoli mu stawiać na swoim, pies będzie nie do opanowania. Ten pełen temperamentu szaleniec jest jednocześnie bardzo przywiązany do całej rodziny i może być bardzo miłym psem domowym i rodzinnym, jeśli tylko właściciel potrafi nad nim zapanować i stworzyć mu warunki dla wyładowania jego nieprawdopodobnej energii. Mało jest osób, które potrafią sprostać temu zadaniu. Przy decyzji o kupnie psa trzeba to wziąć pod uwagę.

Zalety i wady

+ doskonały pies pasterski
+ doskonały stróż
+ inteligentny, aktywny
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ nadaje się do psich sportów
  - wymaga dużo ruchu i zajęć
- znudzony może powodować szkody
- bywa agresywny

 

Mieszkająca na Korsyce właścicielka pirenejczyka dodała komentarz do artykułu:

Mamy drugiego z kolei owczarka pirenejskiego. Pierwszy był tak samo inteligentny jak drugi i o tym samym charakterze, tak jak państwo opisujecie wyżej. Tutaj gdzie mieszkamy na Korsyce, nazywają je również Labrit. Chciałam dodać, że psy tej rasy są również niesamowitymi przewodnikami w górach i nie tylko dla zwierząt (tutaj krowy i kozy chodzą po ścieżkach górskich na wolności) również dla wszystkich tych, którzy kochają wspinaczkę górską i wysokogórską. Psy te są niezmordowane, cały czas przygotowane żeby pójść dalej i dalej. Poza tym nasz wspaniale pływa w morzu gdzie również się nie męczy. Dla przykładu potrafi zostać w wodzie cały czas pływając obok nas, robiąc w wodzie wokół nas tury, jakby nas zaganiał do stada (to samo oczywiście robi w górach) nawet jeśli trwa to 20 minut nie wychodzi z wody dopóki my i dzieci nie skończymy nurkować, w trosce, żeby coś nam się nie przydarzyło. Ma wielki instynkt opiekuńczy, w domu jest bardzo grzeczny i dużo śpi, jeśli jego dzień zaliczy do udanych oczywiście, czyli jeśli miał dużo ruchu !!! Polecamy tą rasę, to cudowny pies !!! dla wszystkich którzy kochają naturę i ruch, inaczej będzie nieszczęśliwy !!! Pozdrawiam Barbara Bednarz

Bardzo dziękujemy za informacje, z pewnością zainteresują miłosników rasy !
Redakcja PiesPoradnik.pl

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 138
OWCZAREK PIRENEJSKI O GŁADKIEJ KUFIE
(Berger des Pyrénées a face rase)
Kraj pochodzenia: Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001
Użytkowanie: Pies owczarski.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy wymagane.


RYS HISTORYCZNY:
Ta odmiana owczarka pirenejskiego najczęściej spotykana była u podnóża Pirenejów i „nadzwyczaj ceniona przez handlarzy bydła i koni”. (Bernard S’Nac-Lagrange w roczniku klubu z 1927 roku). Charakterystyczne cechy, wyróżniające tę odmianę spośród pozostałych owczarków pirenejskich, spowodowały, że w pochodzących z lat dwudziestych wzorcach opisana została oddzielnie.

WYGLĄD OGÓLNY:

Owczarek pirenejski o gładkiej kufie jest w ogólnych zarysach podobny do owczarka pirenejskiego z włosem dłuższym.

WAŻNE PROPORCJE:
Mózgoczaszka mniej więcej tak samo szeroka, jak długa.
Kufa nieco krótsza od mózgoczaszki, ale dłuższa, niż u psów z włosem dłuższym.
Długość tułowia niemal równa wysokości w kłębie.
Odległość od łokci do podłoża większa, niż połowa wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Żywy, układny pies, niekiedy nieufny wobec obcych.

GŁOWA:
Porośnięta krótkim, gładkim włosem, stąd nazwa tej odmiany. Kufa nieco dłuższa niż u psów o włosie długim i półdługim.

TUŁÓW:
Nieco krótszy niż u owczarków długowłosych, niemal kwadratowy.

KOŃCZYNY:
Porośnięte gładkim włosem, z niewielkimi piórami na przednich nogach i portkami na udach.
Kątowanie kończyn jest u psów tej odmiany bardziej strome.

CHODY:
Owczarek pirenejski o gładkiej kufie porusza się krokiem krótszym, niż jego długowłosy kuzyn.

OKRYWA WŁOSOWA:
Na tułowiu włos jest co najwyżej półdługi; najdłuższy na szyi i kłębie (6-7 cm) i grzbiecie (4-5 cm).

WZROST:

Wysokość w kłębie: psy 40 - 54 cm, suki 40 - 52 cm.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wady i wady dyskwalifikujące są takie same, jak u odmiany długowłosej, z wyjątkiem tych, które odnoszą się do sierści i proporcji.
Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Wzorzec FCI nr 141
OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY
(Berger des Pyrénées a poil long)
Kraj pochodzenia: Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001
Użytkowanie: Pies owczarski wykorzystywany na pastwiskach i w gospodarstwach Pirenejów.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy wymagane.


RYS HISTORYCZNY:
Rasa ta, hodowana dla celów użytkowych, pozostawała praktycznie nieznana poza rejonem swego występowania aż do początków XX wieku. Owczarki pirenejskie występują w rozmaitych lokalnych typach, różniących się wielkością i rodzajem sierści, ale ich charakter i zachowanie są zawsze takie same. Pierwsze wzorce rasy powstały w roku 1921 i 1925, i od tamtej pory właściwie nie uległy zmianom.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies wykazujący maksimum energii przy możliwie niewielkich rozmiarach. Wyraz nieustannie ożywiony i bystry, szybkie ruchy i reakcje, wszystko to nadaje owczarkowi pirenejskiemu charakterystyczny wygląd, zdecydowanie wyróżniający go spośród innych ras.

WAŻNE PROPORCJE:
Mózgoczaszka mniej więcej tak samo szeroka, jak długa.
Kufa krótsza od mózgoczaszki w proporcji 1/3 do 2/3.
Długość tułowia większa od wysokości w kłębie.
Odległość od łokcia do podłoża większa, niż połowa wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Owczarek pirenejski jest odważnym, bystrym małym psem, samodzielnym i nadzwyczaj oddanym swemu panu. Wrodzona samodzielność powoduje, że trzeba go starannie wychować, aby jego energia wykorzystana była w pożądanym kierunku i z największym pożytkiem. Zwykle jest nieufny wobec obcych.

GŁOWA:
Trójkątnego kształtu.
Mózgoczaszka:
Czaszka średniej wielkości, niemal płaska, lekko zaokrąglona po bokach, bruzda czołowa ledwie zauważalna, a guz potyliczny tylko odrobinę zaznaczony. Mniej więcej tak samo szeroka, jak długa, z przodu płynnie przechodzi w kufę.
Stop: Ledwie widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny.
Kufa: Linia górna prosta, kufa nieco krótsza od mózgoczaszki, trójkątnego kształtu, ale nie spiczasta.
Wargi: Niezbyt grube, przykrywające całkowicie zęby, bez wyraźnych kącików. Krawędzie warg i podniebienie czarne lub z przewagą czerni.
Uzębienie: Pełne. Kły duże. Zgryz nożycowy, ścisły, bez utraty kontaktu pomiędzy siekaczami. Dopuszczalny zgryz cęgowy.
Oczy: Wyraziste, trochę w kształcie migdała, ciemnobrązowe. Nie są ani wypukłe, ani głęboko osadzone. Oko porcelanowe dopuszczalne u psów maści arlekin (marmurkowych) lub łupkowoszarej, dla których są wręcz charakterystyczne. Powieki czarne, bez względu na umaszczenie.
Uszy: Dosyć krótkie, umiarkowanie szerokie u nasady, osadzone ani zbyt blisko siebie na wierzchołku czaszki, ani nie za szeroko. Zazwyczaj cięte. Jeśli nie są cięte, to w dolnej części muszą być stojące i ruchliwe. Idealnie górna jedna trzecia lub połowa każdego ucha powinny
być jednakowo załamane do przodu lub na boki.

SZYJA:
Raczej długa i dobrze umięśniona, wychodząca wysoko z łopatek.

TUŁÓW:
Mocny, ale nie ciężki, umięśniony i suchy.
Linia górna: Opadająca. Kłąb wyraźny. Grzbiet dosyć długi i mocny.
Lędźwie: Krótkie, lekko wysklepione, choć optycznie wydają się bardziej, bo sierść na zadzie i udach jest najobfitsza.
Zad: Dość krótki i raczej spadzisty.
Klatka piersiowa: Przeciętnie rozbudowana, sięga łokcia. Żebra lekko zaokrąglone.
Słabizna: Nieznacznie zapadnięta.

OGON:
Dobrze owłosiony, niezbyt długi, nisko osadzony, haczykowato zakończony.
Gdy pies jest ożywiony, ogon jest wzniesiony, ale co najwyżej do linii grzbietu. Często cięty, a zdarzają się psy z wrodzonymi szczątkowymi ogonami.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste, suche, o wyraźnych ścięgnach i obfitych piórach.
Łopatki: Dość długie, lekko skośnie ustawione.
Ramiona: Średniej długości, umiarkowanie skośnie ustawione.
Przedramiona: Proste.
Nadgarstki: Wyraźne.
Śródręcza: Lekko nachylone.
Łapy: Suche, dosyć płaskie, wyraźnie owalne. Opuszki ciemne. Pazury mocne, małe, niewidoczne wśród sierści, rosnącej także między palcami i opuszkami.
Kończyny tylne:
Dość głęboko kątowane. Psy o włosie półdługim nie mają piór.
Uda: Niezbyt długie, ukośnie ustawione, o potężnych, wyraźnych mięśniach.
Kolana: Dobrze kątowane, skierowane prosto do przodu.
Podudzia: Dosyć długie i skośnie ustawione.
Stawy skokowe: Nisko umiejscowione, suche, dobrze kątowane. Stawy skokowe mogą być zbliżone do siebie.
Śródstopia: Prostopadłe do podłoża lub leciutko nachylone.
Łapy: Suche, dosyć płaskie, wyraźnie owalne. Opuszki ciemne. Pazury mocne, małe, niewidoczne wśród sierści, rosnącej także między palcami i opuszkami.
Wilcze pazury: Mogą występować, pojedyncze lub podwójne.

RUCH:
W stępie owczarek pirenejski porusza się krokiem raczej krótkim. Najbardziej typowym tempem jest kłus, który powinien być swobodny i dziarski. W wolnym kłusie głowa trzymana jest wysoko, w miarę zwiększania tempa - coraz niżej, aż do linii grzbietu. Łapy nie mogą być podnoszone wysoko, ruch powinien być niski, a łapy muskać ziemię.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: Cienka, zwykle z ciemniejszymi plamami, bez względu na umaszczenie.
Sierść: Długa lub półdługa, zawsze gęsta, prawie prosta lub lekko falista, na zadzie i udach najobfitsza i trochę wełnista. Struktura sierści pośrednia między kozią a wełną owczą. U niektórych psów sierść twarda i wełnista tworzy sznury lub wstążki, zwane „cadenettes”, a nawet zbite płaty, zwane „matelotes”, pokrywające cały zad. „Cadenettes” mogą tworzyć się także na klatce piersiowej i w okolicach łokci. Na kufie włos krótszy i nie tak gęsty, na jej końcu lub i na całej długości leży gładko, w kierunku od nosa do oczu. Dłuższy na bokach kufy i policzkach, ułożony tak, jakby wiatr zwiewał go ku tyłowi. Oczy muszą być dobrze widoczne, nie przesłonięte włosem.
Umaszczenie: Płowe w różnych odcieniach, także z domieszką czarnych włosów i niekiedy z niewielką ilością bieli na piersi i łapach. Szare w różnych odcieniach, z niewielką ilością bieli na głowie, piersi i łapach. Arlekin (błękitna z czarnymi łatami). Występuje także maść pręgowana, czarna i czarna z białymi znaczeniami. Preferowane maści jednolite.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy 40 do 48 cm, suki 38 do 46 cm.
Dopuszczalna tolerancja o 2 cm w górę, jeśli pies jest doskonały w typie.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wrażenie ogólne:
Pies ciężki, ospały, nie dość suchy, o flegmatycznym wyrazie.
Głowa: Mocno wysklepiona, kopulasta, z wysklepionym czołem; stop mocny lub zupełny jego brak.
Kufa: Głęboka, graniasta, brak pigmentacji nosa lub warg.
Oczy: Jasne lub o dzikim wyrazie, brak pigmentacji powiek.
Uszy: Grube, ciężkie, wiszące płasko przy głowie, nierówno noszone.
Szyja: Gruba lub cienka, głowa wbita w łopatki.
Tułów: Grzbiet garbaty lub zapadnięty, brzuch obwisły lub charci.
Tułów krępy, sylwetka kwadratowa, grzbiet i zad proste.
Ogon: Bez haczyka na końcu.
Kończyny przednie:
Krzywe, z podwójnymi wilczymi pazurami.
Łopatki: Zbyt strome lub krótkie.
Kończyny tylne: Strome, krzywe.
Łapy: Masywne, kocie, długie lub białe pazury.
Sierść: Zbyt obfita na głowie, zwłaszcza, jeśli zakrywa oczy i tworzy brodę i wąsy na kufie. Nieprawidłowej struktury - miękka, druciana, kędzierzawa lub lokowata.
Nie dość gęsta, bez podszerstka.
Maść: Biel na więcej, niż jednej trzeciej powierzchni ciała. Brak kontrastu między barwą szarą i czarną lub rudy nalot u arlekinów. Barwa wyraźnie rozjaśniona. Maść czarna z podpalaniem.
Ruch: Drobiący, związany, wysoko podnoszone łapy.
Poważne wady:
Uszy: Całkiem stojące, gdy nie są obcięte.
Ogon: Ciasno zwinięty lub noszony zakręcony nad grzbietem.
Wady dyskwalifikujące:
Zachowanie - temperament:
Agresywne lub zdecydowanie lękliwe.
Maść: Biała lub inna, niż wymienione we wzorcu.
Nos: Nie całkiem czarny.
Szczęki: Przodozgryz lub tyłozgryz, deformacje szczęk.
Oczy: Porcelanowe u psów maści innej, niż arlekin i łupkowoszara.
Powieki barwy mięsa. Tęczówka jasnożółta.
Wzrost: Poza limitem.
Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.