Rasy psów

Wybierz inną rasę

BIAŁY OWCZAREK SZWAJCARSKI (BERGER BLANC SUISSE)

Pochodzenie


Biały owczarek szwajcarski w prostej linii pochodzi od owczarków niemieckich. Białe umaszczenie spowodowane jest występowaniem genu recesywnego. Do tego, żeby w miocie owczarków pojawiły się białe szczenięta, niezbędna jest obecność tego genu u obojga rodziców. Pod koniec XIX wieku zamierzano nawet wyprowadzić linie białych owczarków, niestety współczesny wzorzec owczarka niemieckiego traktuje białe umaszczenie jako wadę dyskwalifikującą i traktuje białego owczarka tak, jakby był pozbawionym pigmentu albinosem ze wszystkimi tego skutkami, a tak w istocie nie jest.
 

Ma on prawidłowo pigmentowaną skórę, błony śluzowe i obwódki wokół oczu. Wyrazisty czarny nos wspaniale kontrastuje z białym owłosieniem. Kiedy w miotach owczarków niemieckich zaczęły pojawiać się psy o białym umaszczeniu, Niemcy usiłowali ukryć ten fakt, usypiali je zaraz po urodzeniu, albo dawali znajomym bez rodowodu. Na szczęście niektóre z nich trafiły do Stanów Zjednoczonych, gdzie zaczęto je hodować. Hodowcom europejskim tak się spodobały, że zaczęli je od Amerykanów kupować i rejestrować albo w Stanach albo w europejskich organizacjach kynologicznych nie uznawanych przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, która nie mając wyjścia w 2002 roku uznała je jako odrębną rasę.

Ponieważ o ich uznanie wystąpiła Szwajcaria, ten piękny owczarek otrzymał nazwę biały owczarek szwajcarski. Tak oto Szwajcaria zyskała rasę której nie wyhodowała, a Niemcy ją stracili, dlatego, że w porę nie potrafili jej zaakceptować. Pozostaje problem psów mających rodowody organizacji nie uznawanych przez FCI, oraz psów amerykańskich, które w rodowodzie mają nazwę - biały owczarek niemiecki – a zatem inną niż ta już uznana przez FCI. Ze względów formalnych psy te nie mogą być w Polsce ani rejestrowane, ani wystawiane. Pierwszym, oficjalnie zarejestrowanym owczarkiem szwajcarskim w Polsce była urodzona w 2002 roku biała suczka Cassyopeya Taien, która zapoczątkowała tę rasę w hodowli Biała Pasja.
 

Wygląd

Owczarek szwajcarski jest bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem o wydłużonej sylwetce. Na pierwszy rzut oka wygląda jak owczarek niemiecki o białym umaszczeniu, od swojego przodka różni się jednak przede wszystkim linią grzbietu, która nie jest tak wyraźnie opadająca jak u owczarka niemieckiego, a co za tym idzie kątowanie tylnych kończyn jest mniej głębokie.
 

Wysokość w kłębie
: psy 60 – 66 cm, suki 55 – 61 cm.
Masa ciała: psy 30 – 40 kg, suki 25 – 35 kg..
 

Charakter, usposobienie

Owczarek szwajcarski ma inne usposobienie niż owczarek niemiecki, przede wszystkim nie jest psem obronnym, jest spokojniejszy i w związku z tym dużo łatwiejszy do prowadzenia i szkolenia. Białe owczarki nie muszą mieć szkolenia obrończego, widać je za to na szkoleniu na psa towarzysza lub na konkursach agility. Potrzebują wczesnej socjalizacji, zwłaszcza te, które jako szczenięta są nadmiernie lękliwe.
 
 

Szata

Owczarek szwajcarski ma gęstą, dwuwarstwową szatę, składającą się z twardego włosa okrywowego i obfitego podszerstka.

Występuje w dwóch rodzajach owłosienia:

* krótkowłose: sierść średniej długości, gęsta i przylegająca, nieco krótsza niż u owczarka niemieckiego;
* długowłose:  sierść nieco dłuższa, lekko falista, na brzuchu, ogonie, oraz tylnej stronie kończyn tworzy pióro.

Umaszczenie: powinno być białe.

W praktyce występują dwa rodzaje sierści:

* śnieżnobiała
- z doskonale pigmentowanym, czarnym nosem, powiekami i wargami,
* kremowa lub żółtawa
- niestety częściej spotykana, u której pigmentacja powiek i warg jest mniej intensywna, a nos zamiast czarny jest cielisto szary. Jest to tzw. śnieżny nos, który najczęściej występuje u niektórych psów o białym i jasnym umaszczeniu.

Owłosienie owczarka szwajcarskiego wymaga systematycznego szczotkowania oraz wszystkich tych zabiegów pielęgnacyjnych, jakich potrzebuje każdy owczarek niemiecki. Dodatkowo trzeba zadbać o to, by barwa była idealnie biała, bo to jest jej największa ozdobą.


Więcej na temat pielęgnacji owczarka szwajcarskiego i przygotowania go do wystaw
- kliknij tutaj
 

Zdrowie

U owczarków szwajcarskich niestety dość często spotyka się dysplazję, nie tylko stawów biodrowych, ale także łokciowych. Osoby, które zamierzają kupić psa tej rasy, powinni go szukać tylko w dobrej hodowli, gdzie u psów użytych do hodowli wykluczono tę chorobę. Ryzyko wystąpienia innych cchorzeń aparatu ruchu, takich jak choćby młodzieńcze zapalenie kości można zminimalizować stosując prawidłowo zbilansowana dietę. Owczarki szwajcarskie są także podatne na alergie skórne.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Owczarek szwajcarski jest wyjątkowo miłym psem rodzinnym. Bardzo przywiązany do właścicieli, chodzi za nimi krok w krok, najchętniej nie rozstawałby się z nim ani na chwilę. Jest to pies o bardzo wrażliwej psychice, potrzebuje wczesnej socjalizacji, trzeba go zabierać w różne miejsca, oswajać z hałasem i ruchem ulicznym. Istnieje ryzyko, że psy pozostawione same sobie mogą stać się lękliwe i przesadnie, a nawet agresywnie reagować na nieznane zjawiska.

Osoby, które zechcą je szkolić będą zachwycone ich inteligencją i posłuszeństwem. Uczą się bardzo szybko i to, czego się nauczą, zapamiętują na całe życie. Doskonale reagują na pozytywne metody szkolenia, natomiast nie tolerują krzyku i metody żelaznej ręki. Takim postępowaniem można psu złamać psychikę.

Każde rozstanie z właścicielami, choćby na kilka dni, przeżywają jak katastrofę. Pozostawienie psa w hotelu dla psów nie wchodzi w rachubę. Źle znoszą samotne zostawanie w domu, dlatego najlepiej bedą się czuły w wielopokoleniowej rodzinie, w której zawsze jest ktoś w domu. Są bardzo przyjazne wobec ludzi i zwierząt. Potrzebują dużo ruchu, może to być poranny jogging u boku właściciela, bieg przy rowerze lub psie sporty, najważniejsze, żeby miały gdzie wyładować swoją energię.

Esteci, a szczególnie miłośnicy czarnych ubrań muszą się liczyć z tym, że biały owczarek przez cały rok gubi włos, co nasila się jeszcze w okresie linienia.

Zalety i wady

+ bardzo inteligentny
+ nadaje się do psich sportów
+ doskonały stróż
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ przyjacielski wobec dzieci
+ uwielbia zabawy
  - wymaga wczesnej socjalizacji
- potrzebuje dużo ruchu
- ma skłonności do ucieczek
- nie nadaje się do bloku
- źle znosi samotność


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 347
BIAŁY OWCZAREK SZWAJCARSKI
(Berger Blanc Suisse, White Swiss Shepherd Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.11.2002
Użytkowanie: Pies pracujący i do towarzystwa, z natury serdeczny i przyjazny wobec dzieci, doskonały stróż, szybko się uczy.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Białe owczarki rozwijały się stopniowo jako odrębna rasa w USA i Kanadzie. Pierwsze ich egzemplarze sprowadzono do Szwajcarii w latach siedemdziesiątych zeszłego wieku. Urodzony w USA 5 marca 1966 roku pies o imieniu Lobo może być uznany za „ojca” rasy w Szwajcarii. Jego potomkowie, wpisani do szwajcarskiej księgi rodowodowej (LOS), i kolejne psy sprowadzone z USA i Kanady, dali początek licznej grupie białych owczarków. Obecnie psy te, o pochodzeniu znanym od kilku pokoleń, znane są w całej Europie. Od 1991 roku rasa uznana jest w Szwajcarii.
WYGLĄD OGÓLNY:
Mocny, dobrze umięśniony pies średniej wielkości, o średnio mocnym kośćcu i wydłużonej, eleganckiej sylwetce. Biały owczarek ma stojące uszy, sierść długą lub krótką, zawsze z podszerstkiem.
WAŻNE PROPORCJE:

- Sylwetka umiarkowanie prostokątna: stosunek długości tułowia (mierzonej od stawu barkowego do guza siedzeniowego) do wysokości w kłębie jak 12 : 10.
- Długość kufy od trufli nosa do stopu nieco większa od długości mózgoczaszki, mierzonej od stopu do guza potylicznego.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, nigdy nie nerwowy, czujny. Wobec obcych bywa trochę nieufny, ale nigdy nie może być bojaźliwy ani agresywny.
GŁOWA:
Mocna, sucha i ładnie wyrzeźbiona, proporcjonalna do tułowia. Oglądana z góry i z boku ma kształt klina. Osie poziome kufy i mózgoczaszki równoległe.
Mózgoczaszka:
Czaszka: tylko lekko zaokrąglona, bruzda czołowa zaznaczona.
Stop: lekko zaznaczony, niemniej jednak dobrze widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: średniej wielkości, pożądany czarny, ale dopuszczalny jaśniejszy, także jasny, „śnieżny”.
Kufa: mocna i umiarkowanie długa w stosunku do czaszki, grzbiet nosa i dolna linia kufy proste, lekko zbieżne w kierunku nosa.
Wargi: suche, przylegające, jak najciemniejsze.
Uzębienie: mocne i kompletne, równo rozmieszczone, zgryz nożycowy.
Oczy: średniej wielkości, kształtu migdała, osadzone trochę skośnie, brązowe lub ciemnobrązowe. Powieki przylegające, pożądane czarne.
Uszy: stojące, wysoko osadzone i sztywno noszone, równoległe wobec siebie i skierowane do przodu, kształtu długiego, na końcu lekko zaokrąglonego trójkąta.
SZYJA:
Średniej długości, dobrze umięśniona, bez podgardla. Elegancko, łukowato wygięta, płynną linia prowadzi od głowy do kłębu.
TUŁÓW:

Mocny, dobrze umięśniony, średniej długości.
Kłąb: wyraźny.
Grzbiet: równy, mocny.
Lędźwie: silnie umięśnione.
Zad: długi, średniej szerokości, lekko opadający w kierunku ogona.
Klatka piersiowa: niezbyt szeroka, głęboka (około 50 % wysokości w kłębie), sięga łokci, owalna i długa. Wyraźne przedpiersie.
Słabizna i brzuch: słabizna mocna, boki szczupłe, linia dolna umiarkowanie podciągnięta.
OGON:

W kształcie kity, zwężający się ku końcowi, dość głęboko osadzony, sięga przynajmniej stawu skokowego. W spoczynku wiszący prosto lub lekko szablasto wygięty w ostatniej jednej trzeciej długości. W ruchu noszony wyżej, ale nigdy nie powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY:

Mocne, suche, z wyraźnymi ścięgnami, o średnio mocnym kośćcu.
Kończyny przednie:
Proste, przy oglądaniu z przodu umiarkowanie szeroko rozstawione; oglądane z boku dobrze kątowane.
Łopatki: długie i ukośnie ustawione, dobrze kątowane z ramieniem i silnie umięśnione.
Ramiona: Dostatecznie długie, mocno umięśnione.
Łokcie: ściśle przylegające do tułowia.
Przedramiona: długie, proste i suche.
Śródręcza: mocne, tylko lekko nachylone.
Kończyny tylne:
Oglądane z tyłu proste i równoległe, niezbyt szeroko rozstawione.
Oglądane z boku odpowiednio kątowane.
Uda: średniej długości, dobrze umięśnione.
Podudzia: średniej długości, ukośnie ustawione, o mocnym kośćcu i mięśniach.
Stawy skokowe: mocne, dobrze kątowane.
Śródstopia: średniej długości, proste i suche. Wilcze pazury powinny być usunięte, chyba, że w danym kraju jest to zabronione.
Łapy: owalne, tylne nieco dłuższe od przednich, palce zwarte i dobrze wysklepione, mocne, czarne opuszki, pazury pożądane ciemne.
CHODY:
Krok rytmiczny i wytrzymały, dobry wykrok i mocny napęd, kłus swobodny i przestrzenny.
SKÓRA:
Bez fałd i zmarszczek, ciemna pigmentacja.
OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: średniej długości lub długa, gęsta, przylegająca, z obfitym podszerstkiem.
Włos okrywowy twardy i prosty. Pysk, uszy i przednia strona nóg porośnięte włosem krótkim, a szyja i tylne strony nóg - trochę dłuższym, niż na tułowiu. Dopuszczalny włos lekko falisty, o ile jest twardy.
Maść: biała.
WZROST I WAGA:

Wysokość w kłębie: pies 60 - 66 cm, suka 55 - 61 cm
Waga: pies ok. 30 - 40 kg, suka ok. 25 - 35 kg
Nie należy dyskwalifikować typowych psów, gdy są trochę większe lub mniejsze.
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
WADY MAŁE:

- Lekki żółty lub płowy nalot na końcach uszu, grzbiecie i górnej stronie ogona.
- Niepełna pigmentacja nosa, warg i powiek.
WADY DUŻE:
- Budowa ciężka, sylwetka kwadratowa.
- Niewłaściwy wyraz płci.
- Brak zębów innych, niż dwa P1 (M3 nie bierze się pod uwagę).
- Wiszące albo częściowo załamane uszy.
- Mocno opadająca linia grzbietu.
- Ogon zakręcony w kółko, zniekształcony, haczykowaty, noszony ponad grzbietem.
- Włos okrywowy jedwabisty lub miękki, wełnisty, kędzierzawy, nie dość zwarty, długi włos bez podszerstka.
- Wyraźny żółty lub płowy nalot na końcach uszu, grzbiecie i górnej stronie ogona.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- Wyraźna lękliwość lub agresja.
- Oko (jedno lub obydwa) niebieskie, oczy wypukłe.
- Entropium lub ektropium.
- Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki.
- Zupełny brak pigmentu na nosie, wargach i powiekach.
- Zupełny brak pigmentacji skóry i opuszek łap.
- Albinizm.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym

Źródło: zkwp

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.