Pochodzenie

Pierwsze wzmianki o rasie znaleźć można w źródłach pochodzacych z XVI wieku. Co ciekawe, już wtedy nazwa psa była taka sama jak dziś: glen of Imaal. Pochodzi od nazwy doliny, w której powstała. W tym samym czasie dużą popularność zyskała inna irlandzka rasa - irish soft coated wheaten terrier, obie zresztą wyhodowane do identycznych zadań. Przez bardzo wiele lat nie były wystawiane, wykorzystywano je wyłącznie jako psy myśliwskie, z pasją wykonujące swoją pracę. Oprócz tego pełniły wyjątkową, mało pasującą do psów funkcję - chodziły po specjalnie wyznaczonym okręgu obracając rożen, na którym piekło się mięso. Dopiero w 1933 roku glen of Imaal został oficjalnie uznany jako odrębna rasa, zaczął pojawiać się na wystawach kynologicznych i zdobył niemałą popularność. Po II wojnie światowej zainteresowanie rasą wyraźnie zmalało, by powrócić na nowo dopiero w latach 60-70 XX wieku. Do dziś poza rodzinną Irlandią glen of Imaal jest bardzo mało znany.
 

Glen jest średniej wielkości psem o wydłużonej sylwetce. Ma solidną, ciężką jak na tak małego psa budowę. Krótkimi, silnymi łapami potrafi kopać jak buldożer, wyciągając swoją zdobycz z nory. Ma mocną, dość szeroką głowę i bardzo małe uszy, stulone jak płatek róży, dobrze zasłaniające przewód słuchowy w czasie kopania. Stawia je, gdy nadsłuchuje i jest czymś zainteresowany, kiedy jest zrelaksowany trzyma je złożone do tyłu. Sylwetka glena zamyka się w prostokącie, jego tułów jest wyraźnie dłuższy niż jego wysokość. Grzbiet prosty, klatka piersiowa głęboka i szeroka. Łapy krótkie, mocne, przednie lekko odchylone na zewnątrz.

Wysokość w kłębie: maksymalnie 35-36 cm.
Masa ciała: psy 16 kg, suki odpowiednio mniej.
 

Nie jest to typowy pies do towarzystwa, choć ma przemiły charakter i może stanowić doskonały, bardzo zgrany tandem ze swoim właścicielem. Lubi dzieci, bardzo się do nich przywiązuje. Wobec obcych jest nieufny, w stosunku do innych psów, zwłaszcza tej samej płci, bywa mało tolerancyjny. Sam raczej utarczek nie wywołuje, ale na ewentualną zaczepkę zawsze odpowie. W domu jest łagodny i posłuszny, ale jeśli sytuacja tego wymaga staje się odważny i nieustępliwy, a jeśli go sprowokować - nawet agresywny.
 

Glen of Imaal ma średniej długości szorstką sierść, podszytą miękkim podszerstkiem.

Umaszczenie: niebieskie, moręgowate lub pszeniczne, we wszystkich odcieniach. Szczenięta rodzą się stosownie do typu umaszczenia niebieskie, pszeniczne i rudawe. Te o jaśniejszym umaszczeniu mają zwykle atramentowo niebieską maskę. Wzdłuż grzbietu, na uszach i na ogonie może występować niebieska pręga. Ciemniejsze znaczenia z wiekiem jaśnieją. 

Szata wymaga trymowania, jej uporządkowanie pozwala ponadto na podkreślenie walorów anatomii i sprawia, że pies wygląda bardziej elegancko.

Więcej na temat pielęgnacji glen of Imaal teriera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj

Glen jest w zasadzie wolny od chorób genetycznych, jest to rasa wyjątkowo odporna i zdrowa. Niezwykle rzadko pojawiają się alergie skórne i postępujący zanik siatkówki. Psy bez większych problemów zdrowotnych dożywają nawet 13-15 lat.
 

Jest to doskonały pies dla myśliwego, osoby lubiącej las i życie blisko natury, ale równie dobrze będzie pełnił rolę psa towarzyszącego i rodzinnego. Ma silny charakter, potrzebuje więc bardzo wczesnej socjalizacji i cierpliwego, konsekwentnego przewodnika. Jest inteligentny i choć czasem bywa uparty, uczy się bardzo łatwo pod warunkiem, że się go do pracy zachęca a nie przymusza, a za każdy sukces entuzjastycznie chwali i nagradza. Nieoceniony w polowaniu na lisy, borsuki i pospolite gryzonie. Doskonale adaptuje się w każdych warunkach, lubi długie, ale niezbyt szybkie spacery. W mieszkaniu jest spokojny, szczeka rzadko, głosem tak niskim, że jeśli go nie widać można pomyśleć, że jest znacznie większy niż w rzeczywistości.
 

Do 1966 roku istniał przepis, zgodnie z którym glen of Imaal terrier do uzyskania tytułu championa musiał zaliczyć próby norowania, tzn. w ciągu 5 minut wyciągnąć borsuka z nory, albo wskazać miejsce, w którym się znajduje. Potem z tego zrezygnowano, bo glen przestał w zasadzie być psem myśliwskim i jest przede wszystkim psem wystawowym oraz do towarzystwa.

Jak wiele ras z grupy terierów, do połowy XIX w. nie były specjalnie cenione przez myśliwych. Irlandzki glen of imaal nie powstał jako rezultat krzyżówek i eksperymentów hodowlanych, gdyż jest starą rasą, która przez długi czas nie była dostrzegana. Był to pies regionalny, trzymany niestety tylko w okolicach Glen of Imaal, uważanego za pustkowie. Chłopi tych rejonów, potomkowie żołnierzy, którym przyznano ziemię w XVI i XVII w. za zasługi dla korony angielskiej, zmuszeni byli używać sprytu i naturalnej chytrości, by wyżyć na nieurodzajnych glebach. Pies, który nie uczestniczył w tej codziennej walce o byt, nie byłby potrzebny. On musiał spędzać długie godziny obracając koło ( podobne do młyńskiego - w którego wnętrzu biegał kręcąc rożen - uwaga tłumacza). Brał też udział w pseudosporcie - walkach psów, który to proceder dziś poszedł w zapomnienie. Zanim irlandzki glen of imaal pokazał się na wystawach, pokolenia jego przodków pędziły życie ciężko pracując, co uczyniło z niego twardego i zahartowanego psa, jakim jest dzisiaj. Irlandzki Kennel Club oficjalnie uznał rasę w roku 1934 i wkrótce, by zadbać o jej dobro utworzono klub.

WYGLĄD OGÓLNY:
Średniej wielkości, sierść przeciętnej długości. Jak na swe wymiary, jest psem wyjątkowo silnym, o dużej masie ciała.

WAŻNE PROPORCJE:
Na niskich nogach. Tułów jest dłuższy od wysokości psa w kłębie.

ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Pełen wigoru, ruchliwy, podczas pracy zachowuje się cicho. Gdy zachodzi potrzeba, staje się niezwykle odważny, nieustraszony. Na co dzień jest z natury wylewny, łagodny i posłuszny. Wierność i serdeczność to cechy charakteru, które czynią zeń ulubionego domownika. Mówi się, ze irlandzki glen of imaal jest mniej pobudliwy od innych terierów, ale potrafi odpowiedzieć na zaczepkę.

GŁOWA:
Mózgoczaszka: dobrej szerokości, dość długa.
Przełom czołowo-nosowy: zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa: czarna.
Kufa: silna, zwęża się ku zakończeniu.
Szczęka i żuchwa: mocne.
Uzębienie: zdrowe, regularnie rozstawione, mocne, dobrej wielkości. Zgryz nożycowy.
Oczy: brązowe, średniej wielkości, okrągłe, dobrze rozstawione. Jasne oczy są wadliwe.
Uszy: w kształcie płatków róży lub pół-uniesione, gdy pies nasłuchuje. W spoczynku skierowane ku tyłowi. Uszy całkiem opadające lub stojące są niepożądane.

SZYJA:
Średniej długości, mocno umięśniona.

TUŁÓW:
Głęboki i długi, pies dłuższy niż wyższy.
Grzbiet prosty.
Lędźwie mocne.
Klatka piersiowa: szeroka i mocna o wyraźnie wysklepionych żebrach.

OGON:
Kopiowany, mocny u nasady, dobrze osadzony i radośnie noszony. Ogon szczenięcia kopiuje się w połowie długości. Ogon naturalny ( nie kopiowany) pozostawia się w krajach, gdzie zabieg ten jest prawnie zabroniony.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki szerokie, muskularne, dobrze skierowane ku tyłowi.
Przedramiona: krótkie, wygięte o mocnej kości.
Łapy: zwarte, mocne o okrągłych opuszkach palców. Łapy przednich kończyn od nadgarstków kierują się lekko na zewnątrz
Kończyny tylne mocne i muskularne.
Uda silne
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Stawy skokowe nie są zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
Łapy zwarte, mocne, o okrągłych opuszkach placów.

RUCH:
Swobodny, nigdy drepczący, pies pokrywa teren bez wysiłku, przy dobrym wyrzucie tylnych kończyn.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos średniej długości, szorstki w gatunku z miękkim podszerstkiem, może być korygowany tak, by pies wyglądał korzystniej.
Umaszczenie:
- pręgowane niebieskie, ale nie z nalotem czerni,
- pszeniczne od tonacji jasnych do złotorudego przesiania,
- szczenięta rodzą się stosownie do typu umaszczenia niebieskie, pszeniczne i rudawe.
Szczenięta o jaśniejszym umaszczeniu mają zwykle maskę atramentowo niebieską.
Wzdłuż grzbietu, na uszach i ogonie może występować niebieska pręga. Ciemniejsze znaczenia z wiekiem jaśnieją.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: maksymalnie 35,5 cm dla samców. Suki są odpowiednio mniejsze.
Waga: dla samców 16 kg. Suki są proporcjonalnie lżejsze.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca uważa się za wady, których ocena zależy od ich stopnia:
- uszy jak u gończego;
- przodozgryz lub tyłozgryz;
- za krótki tułów;
- proste przednie kończyny.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- agresja lub nadmierna lękliwość;
- wąska kufa;
- maść czarna podpalana.
Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w worku mosznowym.