Kaszel kenelowy 

Kaszel kenelowy to zapalenie górnych dróg oddechowych, czyli nosa, tchawicy i oskrzeli. Jest to choroba zakaźna, wywołana przez bakterie lub wirusy, albo też oba te czynniki łącznie.

Najczęściej spotyka się połączenie wirusa grypy Parainfluenza i bakterii Bordetella Bronchiseptica. Zwykle choroba zaczyna się od infekcji wirusowej, do której wskutek osłabienia organizmu dołącza się zakażenie bakteryjne. W tym przypadku przebieg choroby jest z reguły cięższy, połączone infekcje bakteryjno-wirusowe są trudniejsze do leczenia, a powrót do zdrowia odpowiednio dłuższy. Zdarzają się nawet przypadki śmiertelne, zwłaszcza wśród szczeniąt, psów osłabionych inną chorobą, starszych oraz tych, które nie były szczepione.

Sposób zarażenia:

Choroba rozprzestrzenia się z niezwykła łatwością, szczególnie niebezpieczna jest w miejscach gdzie przebywa dużo psów: na szkoleniu, wystawie kynologicznej lub w parku. Jej pojawienie się w dużej hodowli lub w schronisku jest prawdziwym dramatem. Przenosi się drogą wziewną w czasie kaszlu lub przy zetknięciu z wydzieliną z nosa. Zarażenie następuje więc podczas bezpośredniego kontaktu zdrowego psa z chorym, może to być na spacerze, u fryzjera lub nawet w poczekalni przychodni weterynaryjnej.

Objawy choroby:

Od zakażenia do wystąpienia pierwszych objawów choroby mija zazwyczaj od 3-10 dni. Kaszel kenelowy zaczyna się przeważnie od złego samopoczucia, pies jest apatyczny, nie ma ochoty wyjść na spacer i nie reaguje na zachętę do zabawy. Pojawia się gorączka a następnie problemy z oddychaniem oraz to, co pozwala na pierwszy rzut oka zidentyfikować chorobę - wyciek z nosa i kaszel. Jest to bardzo męczący, suchy, chrapliwy kaszel, często przechodzący w niekończące się napady, które pojawiają się najczęściej przy większym wysiłku lub przy zmianie temperatury: po wyjściu z domu, kiedy jest zimno na dworze i przy powrocie do ciepłego mieszkania. Podczas tych napadów pies sprawia wrażenie jakby się dusił, lub coś stanęło mu w gardle, charczy, czasem towarzyszy temu kichanie i odruchy wymiotne. Jednocześnie można zaobserwować wyciek z oczu i nosa, najpierw przezroczysty, potem bardzo często ropny.

Przebieg choroby:

Kaszel kenelowy rozwija się błyskawicznie, nasilenie objawów chorobowych może być różne, w zależności od przebiegu choroby:

• W lekkim przebiegu można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z niegroźnym przeziebieniem. Pies wprawdzie pokaszluje i traci apetyt, ale jego zachowanie praktycznie nie odbiega od normy.

• W średnio ciężkim przebiegu zarówno kaszel jak i wydzielina jaka wypływa z nosa są bardziej intensywne. Psa męczy nie tylko kaszel, ma również wyraźnie widoczne trudności z oddychaniem. W miarę szybko jednak reaguje na leki tak, że trapiące go dolegliwości radykalnie się zmniejszają po upływie około 10 dni od pojawienia się pierwszych objawów choroby, a po następnych kilkunastu dniach całkowicie ustępują. Komplikacje, które w ostrym przebiegu są w zasadzie normą, tu pojawiają się niezwykle rzadko.

• W ostrym przebiegu stan psa pogarsza się błyskawicznie. Napady kaszlu są bardzo częste i niezwykle męczące, pies ma trudności z oddychaniem, prawie nie podnosi się z posłania, wystarczy na niego spojrzeć, by nie mieć wątpliwości, że jest ciężko chory. Podwyższona temperatura, osłabienie i trudności z połykaniem powodują, że traci apetyt, opada z sił i w krótkim czasie znajduje się w stanie skrajnego wyczerpania. W tej postaci choroba może skończyć się śmiercią.

Leczenie:

Jest to schorzenie poważne, a na dodatek zaraźliwe, dlatego też przy pierwszym podejrzeniu, że nasz przyjaciel zaraził się kaszlem kenelowym, konieczna jest niezwłoczna wizyta u lekarza weterynarii. Tylko wczesne zdiagnozowanie choroby oraz podanie odpowiednich leków daje szanse na skuteczne leczenie i powrót psa do zdrowia.  


Sposób leczenia zależy od nasilenia objawów i przebiegu choroby:

• Jeśli stan psa jestwzględnie dobry, a dolegliwości związane z chorobą nie są zbyt dokuczliwe, lekarz może zrezygnować z podania antybiotyku. Biorąc jednak pod uwagę, że przyczyną kaszlu kenelowego może być zakażenie wirusowo-bakteryjne, najczęściej stosuje się osłonową terapią antybiotykową. W przypadku pojawienia się męczącego kaszlu, pies otrzyma leki przeciwkaszlowe.

• Jeśli pojawi się gorączka, ciężki napadowy kaszel, pies nie ma apetytu, a jego ogólny stan ulega pogorszeniu, konieczna jest intensywna terapia, która sprowadza się do podania antybiotyków i środków bakteriobójczych. W sytuacji, gdy przyczyną schorzenia są zarówno wirusy jak i bakterie leczenie jest bardziej skomplikowane, ponieważ nie ma uniwersalnego leku, który by był w stanie zwalczyć obie te infekcje naraz.

• W najcięższych przypadkach, kiedy następuje odwodnienie organizmu, pies przestaje jeść i niechętnie lub wcale nie podnosi się z posłania, warunkiem powrotu do zdrowia jest intensywna terapia; podawanie dożylnie płynów nawadniających, żeby nie dopuścić do odwodnienia organizmu a w niektórych przypadkach nawet karmienie sondą żołądkową.

Leczenie kaszlu kenelowego trwa przeważnie około 7-8 tygodni. Najciężej chorobę przechodzą szczenięta, psy w starszym wieku i osłabione innymi schorzeniami. Niestety u silnego, młodego psa również potrafi przebiegać z poważnymi powikłaniami, takimi jak nieodwracalna, chroniczna niewydolność układu oddechowego. Bardzo ciężkim powikłaniem w przebiegu kaszlu kenelowego jest zapalenie płuc. Dlatego takie ważne jest żeby przy pierwszych objawach choroby pies otrzymał pomoc lekarza, bo to pozwoli zapobiec powikłaniom, które mogą tak bardzo pogorszyć stan psa, że w skrajnej postaci choroba może skończyć się śmiercią.

Zapobieganie:

Nie ulega wątpliwości, że najlepszym i najbardziej skutecznym sposobem zapobiegania tej chorobie jest szczepienie. Powinny mu być poddane wszystkie psy, ale szczególnie te, które przebywają w dużych grupach, bo tam choroba rozprzestrzenia się najłatwiej. Istnieje specjalna szczepionka przeciw kaszlowi kenelowemu, po raz pierwszy podaje się ją około 7-go tygodnia życia, potem jeszcze raz po upływie miesiąca, a następnie należy ją powtarzać jeden raz w roku.

Pies, który bardzo regularnie otrzymuje szczepionkę wieloskładnikową, może być w miarę zabezpieczony przeciw niektórym wirusom, które wywołują kaszel kenelowy, takim jak parainfluenza i adenovirus. Nie jest to jednak ochrona wystarczająca i nie wolno na tym poprzestać, bo choć niewątpliwie może złagodzić przebieg choroby, ale jej nie zapobiega. Dlatego też najbardziej skuteczna jest szczepionka lokalna, którą podaje się przez nos bezpośrednio na błonę śluzową. Już po czterech dniach od jej podania pies nabywa odporność przeciw tej groźnej chorobie.

Jeśli na skutek jakiejkolwiek choroby, której nie da się przewidzieć, tracimy przyjaciela, można mieć pretensje do losu, ale jeśli dzieje się tak dlatego, że pies nie został w porę zaszczepiony, to jest to wyłącznie wina jego właściciela. Może się wprawdzie zdarzyć, że mimo szczepienia pies zachoruje, ale wówczas choroba ma postać poronną, wówczas łatwiej poddaje się leczeniu i co najważniejsze, nie zagraża jego życiu.