Walka z pasożytami » Pasożyty wewnętrzne
Tasiemiec psi - Dipylidium caninum

Tasiemczyca rozwija się po zjedzeniu zarażonego pasożytem żywiciela pośredniego, którym w tym przypadku najczęściej jest pchła. Zarażenie psa następuje na skutek połknięcia pchły lub jej larwy a już po 2 - 3 tygodniach od tego momentu zwierzę wydala z kałem pierwsze człony tasiemca. W ten sposób, jeśli pies jest mocno zapchlony, bardzo łatwo dochodzi do wielokrotnego zarażenia. Leczenie tasiemczycy trzeba więc rozpocząć od zlikwidowania pcheł zarówno w sierści psa, jak i w jego otoczeniu.

Zarażenie tasiemcem psim z początku przebiega bezobjawowo. Czasem pojawia się świąd w okolicy odbytu, pies się wtedy intensywnie wylizuje, lub w charakterystyczny sposób „saneczkuje”. Trzeba pamiętać, że saneczkowanie nie zawsze świadczy o zarobaczeniu, takie zachowanie może być również związane ze stanem zapalnym gruczołów okołoodbytowych. W obydwu przypadkach wskazana jest wizyta u lekarza weterynarii.

Obecność tasiemca jest bardzo trudna do zauważenia, jego człony przypominające ziarenka ryżu wydostają się wprawdzie na zewnątrz i przyklejają w okolicy odbytu, ale zwłaszcza na jasnej sierści są bardzo słabo widoczne. Uważny właściciel prędzej zauważy niepokojące objawy: uratę wagi mimo dobrego karmienia i zwiększonego apetytu, wyraźne pogorszenie jakości okrywy włosowej, jej przesuszenie i zmatowienie, pojawienie się problemów skórnych a czasem także dysfunkcję przewodu pokarmowego - wymioty lub biegunki. W przypadku inwazji pasożyta może pojawić się również niedokrwistość i złe samopoczucie. Wystąpienie takich objawów zawsze powinno skłonić właściciela do wykonania koproskopii, czyli mikroskopowego badania kału, choć tylko dodatni wynik daje pewną diagnozę. Wynik ujemny nie świadczy o tym, że pies nie ma tasiemca, tylko ze w dostarczonej próbce go nie znaleziono. Ze względu na cykl rozwojowy pasożyta badanie trzeba czasem kilkakrotnie powtórzyć. Tylko stwierdzenie obecności jaj lub proglotydów tasiemca w kale pozwala z całą pewnością stwierdzić, że pies jest zarobaczony.

Pojedyncze jajo tasiemca psiego jest okrągłe lub owalne, ma wielkość 35-40 µm i posiada onkosferę zaopatrzoną w 6 haczyków. Jaja tworzą pakiety, w których znajduje się od 5 do 20, a czasem nawet więcej jaj. Świeżo wydalone proglotydy pasożyta mają zdolność samodzielnego poruszania się i dlatego można je znaleźć nie tylko w sierści, ale także w otoczeniu zwierzęcia. Warto również przyjrzeć się odchodom, zdarza się, że człony tasiemca są w nich wyraźnie widoczne gołym okiem.
Obecność tasiemca psiego, zwłaszcza jeśli zainfekowane nim są szczenięta, powoduje nieodwracalne zmiany, hamuje wzrost i rozwój młodego organizmu. Tasiemczyca u psów jest bardzo groźna. Niestety należy także do grupy zoonoz, to znaczy chorób niebezpiecznych dla ludzi.


Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!