Parwowiroza

Po raz pierwszy udało się wyodrębnić oraz bardzo dokładnie opisać parwowirusa psiego w Stanach Zjednoczonych w 1978 roku. Do początków lat siedemdziesiątych XX wieku nie był w tym kraju znany a tamtejsze psy nie posiadały na niego naturalnej odporności. Kiedy więc w 1970 roku został przypadkowo przywieziony na teren Stanów, wywołał w tamtejszych hodowlach psów niewyobrażalną, szybko rozprzestrzeniającą się epidemię. Tysiące psów straciło życie, zanim pojawiła się szczepionka przeciw tej groźnej chorobie. To właśnie ta epidemia stała się bodźcem do niezwłocznego podjęcia badań mających na celu zdefiniowanie źródła problemu oraz znalezienie środków zaradczych.

Obecnie zachorowania na parwowirozę nie przybierają już formy epidemii, ale choroba nadal jest groźna, szczególnie dla psów, które nie były przeciwko niej szczepione. Mamy do czynienia z trzema typami parwowirusa CPV Canine Parvo Virus: CPV-2a i CPV-2b, do których dołączył CPV-2c. Stanowią one poważne niebezpieczeństwo dla wszystkich psów a także dziko żyjących zwierząt należących do rodziny psowatych. 

Sposób zarażenia:

Wirus parwowirozy dostaje się do środowiska w ogromnych ilościach wraz z odchodami chorego psa. Jest również wiele psów, które są jego nosicielami i pomimo, że same na parwowirozę nigdy nie chorowały, mogą być źródłem zarażenia. Rozprzestrzeniany przez nie wirus jest niezwykle żywotny i odporny na warunki atmosferyczne, bez problemu przeżywa kilka miesięcy, tym dłużej, nim niższa jest temperatura otoczenia. A ponieważ ulice i parki są pełne psich odchodów również parwowirus jest niemal wszędzie.

Pies może się zarazić dwojako: podczas bezpośredniego kontaktu z zarażonym psem a także na skutek zetknięcia się z jego pozostawionymi na chodnikach odchodami, wymiocinami lub śliną. To pokazuje, że nie ma praktycznie możliwości, żeby uchronić psa przed zetknięciem się z parwowirusem. Nie trzeba nawet bezpośredniego kontaktu z chorym psem, bo zarazki właściciel przyniesie do domu na butach. Jeśli więc mamy szczenię po bezpośrednio po szczepieniach, w okresie karencji, nie tylko powinniśmy do czasu nabycia odporności przetrzymać je w domu i rygorystycznie przestrzegać zasad higieny, ale również zdejmować buty przed wejściem i stawiać je w miejscu niedostępnym dla psa.

Objawy i przebieg choroby:

Okres inkubacji jest stosunkowo krótki: od 4 do 14 dni. Wirus atakuje mięsień sercowy, śluzówkę przewodu pokarmowego, komórki węzłów chłonnych i szpiku kostnego. Infekcja zaczyna się od wniknięcia zarazków do tkanki limfatycznej gardła, potem przechodzi do węzłów chłonnych śródpiersia, a stamtąd do krwi. Wraz z nią dostaje się do komórek nabłonkowych przełyku, żołądka i jelit, uszkadza je stwarzając dogodne warunki dla rozwoju infekcji bakteryjnych.


Parwowiroza rozwija się bardzo szybko. U szczenięcia poniżej 8-go tygodnia życia może przybrać ponadto postać sercową, która prowadzi do powiększenia serca i zaburza funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego. W krótkim czasie dochodzi do niewydolności krążenia i nagłej śmierci zwierzęcia. Dla właściciela jest to wielki szok, bo na pozór nic nie zapowiadało tragedii.

Klasyczna parwowiroza zaczyna się przeważnie od całkowitej utraty apetytu i charakterystycznych dla tego schorzenia pieniących się wymiotów. Na początku oprócz treści pokarmowej mogą one zawierać domieszkę żółci, potem na skutek uszkodzenia śluzówki żołądka i jelit, pojawia się w nich również krew. Jednocześnie obserwujemy cuchnącą biegunkę, w cięższych przypadkach również z domieszką krwi, oraz silne bóle w okolicy brzucha. Towarzyszy temu wysoka gorączka dochodząca do 41° C. Pies odmawia jedzenia, natomiast dużo pije. Wymioty nasilają się, są bardzo męczące, pies słabnie, staje się apatyczny i obolały, wskutek bólu jego grzbiet jest wygięty w pałąk. Może wystąpić hyperthermia (podwyższenie temperatury) lub hypothermia (obniżenie temperatury ciała poniżej normy) przy jednoczesnym bardzo wyraźnym odwodnieniu organizmu. Często pojawiają się komplikacje w postaci zakażeń bakteryjnych, przy czym stan psa pogarsza się z godziny na godzinę. Jedynie natychmiastowa pomoc lekarza weterynarii może uratować psu życie.

Leczenie:

Są już dostępne testy pozwalające potwierdzić obecność parwowirusa w kale, co pozwala odpowiednio ukierunkować leczenie. Powodzenie terapii zależy od rodzaju infekcji, wieku psa oraz jego odporności. Ponieważ zwierzę całkowicie traci apetyt i od początku choroby odmawia jedzenia przy jednoczesnych silnych wymiotach oraz biegunce, bardzo szybko następuje utrata sił i silne odwodnienie organizmu. Kluczowe są pierwsze dwie doby od momentu pojawienia się symptomów choroby. Dlatego tak ważne jest natychmiastowe rozpoczęcie intensywnego leczenia, które polega nie tylko na zwalczaniu choroby, ale także zapobieganiu komplikacjom i regularnym wzmacnianiu sił obronnych organizmu.

Życie psa zależy od tego, jak szybko trafi do lekarza weterynarii. Jest to bardzo ciężka choroba, która niestety w 50% kończy się śmiercią zwierzęcia. Dlatego też pies powinien być leczony w całodobowej klinice, gdzie o każdej porze dnia i nocy może zostać podłączony do kroplówki i w ten sposób otrzymać niezbędne elektrolity i leki. Pocieszające jest to, że tak, jak gwałtownie pogarsza się stan psa tuż po zachorowaniu, tak szybko potrafi odzyskać siły, jeśli tylko pomoc lekarska okazała się skuteczna i co najważniejsze przyszła w porę.

Ważny dla zdrowia psa jest etap rekonwalescencji. Uszkodzona błona śluzowa żołądka i jelit jest bardzo wrażliwa, dlatego też pies wymaga odpowiedniej diety, najlepiej weterynaryjnej, a także częstego podawania niewielkich i nieobciążających żołądka posiłków, żeby bardzo powoli na nowo przyzwyczaić go do normalnego jedzenia.

Zapobieganie:

Na szczęście istnieje szczepionka, która skutecznie chroni przed tą chorobą. Nie ulega wątpliwości, że parwowiroza atakuje przede wszystkim te psy, które nie były szczepione, przy czym najbardziej narażone za zachorowanie są szczenięta, które nie otrzymały odporności z mlekiem matki i to one mają najmniejsze szanse na wyzdrowienie. Wszystko więc sprowadza się do szczepienia, nie ma innej możliwości uchronienia psa przed zachorowaniem. Szczenię można zaszczepić już od 5-6 tygodnia życia, ale przeważnie robi się to w 7-8 tygodniu. Powtórnie po upływie miesiąca i jeszcze raz po upływie trzech miesięcy. Potem co rok. Człowiek nie może się parwowirusem zarazić.

Uwaga: parwowiroza znów groźna !

Po długim okresie, w którym przypadki parwowirozy pojawiały się niezwykle rzadko, wirus który ją wywołuje niestety zaktywizował się i zaczął mutować. To spowodowało, że obecnie dostępne szczepionki, mimo ich regularnego stosowania, nie dają już pełnej odporności. Nie ma jeszcze powodu do paniki, ale pojawiające się doniesienia o nowych, śmiertelnych przypadkach tej ciężkiej choroby skłoniły nas do napisania dalszego ciągu tego artykułu. Wyjaśniamy w nim dlaczego parwowiroza znów staje się groźna i jak w tej nowej sytuacji chronić psa przed zachorowaniem.