Oceny wystawowe 

Każdy uczestnik wystawy zgłoszony do konkurencji otrzymuje ocenę wystawową. Jest to indywidualna ocena psa/suki, bez porównywania z konkurencją. Dopiero uczestnicy, którzy otrzymałi ocenę doskonałą będą konkurować o miejsce w stawce i zwiazane z tym tytuły wystawowe.

Kolejność ocen jest następująca: doskonała, bardzo dobra, dobra, dostateczna. W szczególnych przypadkach sędzia może psa/sukę zdyskwalifikować, lub pozostać bez oceny.

• Doskonała (DOSK)

przyznawana psu będącemu w doskonałej kondycji fizycznej i psychicznej, który wykazuje harmonię oraz klasę w postawie i ruchu, oraz idealnie odpowiada wzorcowi rasy, co rzadko się zdarza, lub bardzo niewiele mu do tego brakuje. Cechy typowe dla danej rasy przeważają i pozwalają zignorować drobne niedoskonałości, które można zakwalifikować jako mało znaczące uchybienia, a nie wady.

• Bardzo dobra (BDB)

przyznawana psu, który posiada typowe cechy rasy i ma zachowane proporcje. niewielkie błędy mogą być tolerowane, lecz nie błędy w budowie anatomicznej. Ta ocena może być przyznana jedynie psu dużej klasy, któremu jednak brakuje cech wymaganych do uzyskania oceny „doskonały”. 

• Dobra (DB)

przyznawana psu, który posiada typowe cechy rasy, a jego wady, choć znaczne, nie zostały skorygowane chirurgicznie lub ukryte w inny niedozwolony sposób i nie są dyskwalifikujące.

• Dostateczna (DOST)

przyznawana psu, który odpowiada wzorcowi rasy, lecz nie posiada cech uznanych przez wzorzec za istotne, lub którego kondycja fizyczna nie jest zadowalająca.

• Dyskwalifikująca (DYSKW) 

przyznawana psu, którego budowa nie odpowiada typowi określonemu przez wzorzec rasy, którego zachowanie odbiega od wzorca lub jest agresywne, który wykazuje anomalie jąder, poważne wady uzębienia lub zgryzu, wady umaszczenia, gatunku szaty lub albinizm. Tę ocenę powinien otrzymać pies, którego wady są tak poważne, że mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia potomstwa (wady dziedziczne), bądź dyskwalifikują go z powodu niezgodności ze wzorcem rasy. Pisemne uzasadnienie takiej decyzji sędziego powinno się oczywiście znaleźć w karcie oceny.

• Pies nie do oceny (NDO)

określenie dla psa, który: nie porusza się prawidłowo, uniemożliwia ocenę zgryzu i uzębienia oraz budowy ogona i jąder. Bez oceny może pozostać również pies, który wykazuje ślady interwencji chirurgicznej, która mogła mieć na celu ukrycie wad lub poprawę wyglądu psa (np. korygowanie wad powiek, uszu lub ogona). Ta decyzja sędziego wymaga pisemnego uzasadnienia, które powinno się znaleźć w karcie oceny psa. Daje to wystawcy możliwość odwołania się od takiej decyzji, zwłaszcza, jeśli chodzi o blizny, do których oceny sędzia w zasadzie nie ma wystarczających podstaw, nawet jeśli jest jednocześnie lekarzem weterynarii. Przedstawienie odpowiedniej dokumentacji lekarskiej może pomóc właścicielowi w udowodnieniu, że blizna jest wynikiem leczniczej interwencji chirurgicznej a nie korygowania wad. Tak się składa, że mistrzowie psiego liftingu to doskonali fachowcy, którzy perfekcyjnie władają skalpelem i blizn nie zostawiają. Widoczne blizny powstają przeważnie w wyniku ratowania zdrowia, lub nawet życia, kiedy nie ma czasu na zabieganie o urodę. Jeśli natomiast pies nie dał się ocenić, bo wariował lub co gorsze, był agresywny, to sędzia ma prawo pozostawić go bez oceny. W tym przypadku właściciel może mieć pretensje jedynie do siebie, że nie zaniedbał wychowanie i nie przygotował odpowiednio psa do wystawy.     

Ocena wystawowa zostaje przyznana po dokładnym obejrzeniu psa w pozycji statycznej oraz w ruchu i jest odpowiedzią na pytanie, w jakim stopniu oba te elementy są zgodne ze wzorcem rasy. Pies w pełni odpowiadający wzorcowi lub bliski ideału dostaje ocenę doskonałą, im więcej ma uchybień i wad, tym ocena jest niższa. Oznacza to, że pies doskonały zawsze powinien być doskonały, bez względu na konkurencję, chyba, że on sam lub jego właściciel mieli zły dzień, byli zmęczeni, w wyjątkowo kiepskiej formie i nie zdołali się odpowiednio zaprezentować. To się niestety zdarza, choć wielu wystawców nie bierze takiej ewentualności pod uwagę.

Dopiero po ocenie indywidualnej, która jest najważniejsza, pies staje do konkurencji i walczy o tytuły wystawowe. Ten etap budzi najwięcej emocji. Psy oceniane są przede wszystkim na postawie wzorca rasy, ale mimo to dużo miejsca pozostaje na indywidualne preferencje sędziego: jeden większą wagę przywiązuje do budowy anatomicznej, drugi do poprawności ruchu. Dla jednego najważniejsza jest piękna, typowa głowa, dla innego poprawna linia grzbietu. Liczą się jeszcze takie elementy jak piętno płci, bo samiec nie może być suczy, a poza tym charakter psa i sposób wystawiania. Wzorzec rzadko jest precyzyjny, co daje sędziemu możliwość jego interpretacji. To tłumaczy dlaczego ten sam pies u jednego sędziego jest zawsze na początku stawki, u innego natomiast znajduje się na dalszym miejscu. Bywa również, że u tego samego sędziego ten sam pies raz wygrywa stawkę a innym razem nie mieści się nawet w medalowej trójce, bo tego dnia na wystawie pojawiły się psy, które są od niego lepsze. Ale wszystkie są nadal doskonałe.       

Bardzo dużo zależy od stawki psów zgłoszonych na wystawę. Jeśli w konkurencji na ringu pojawią się psy doskonałe, ale nie wybitne, łatwiej jest wygrać z psem zaledwie poprawnym, jednak dopiero zwycięstwo na prestiżowej wystawie, w porównaniu z najlepszymi przedstawicielami rasy, daje prawdziwą satysfakcję. Ale to nie spada z nieba, na to trzeba ciężko zapracować. Piękny pies to nie wszystko, trzeba go jeszcze perfekcyjnie do wystawy przygotować i równie perfekcyjnie zaprezentować na ringu.

Na wystawie bardzo ważna jest kondycja psa - musi być pewny siebie, pełen energii, radosny, doskonale przygotowany i wystawiany. Zdarza się, że ma wyjątkowo zły dzień, jest osowiały, chory, zestresowany podróżą lub nerwowym zachowaniem właściciela i nie chce się wystawiać. Nam też się zdarza, że wstajemy lewą nogą, jesteśmy rozkojarzeni i wszystko leci nam z rąk. Pamiętajmy, że nasz nastrój udziela się psu, starajmy się stworzyć na wystawie taką atmosferę, żeby pies był w dobrym humorze, radosny i pełen energii. Przed wejściem na ring pochwalmy go i poklepmy, żeby wiedział, że na niego liczymy, miał dobry humor i ochotę do walki, bo bez tego wiele nie zwojujemy.

W klasie szczeniąt przyznaje się oceny:

• wybitnie obiecujący (WO)
  
• obiecujący (OB)
  
• mało obiecujący (MO)

Dla szczeniąt stosuje się inną skalę ocen, bo też na tym etapie trudno czasem powiedzieć, co z psa wyrośnie. Pewne cechy uwidaczniają się dopiero wtedy, kiedy pies jest już ostatecznie ukształtowany. Dlatego ocena zawiera swego rodzaju prognozę, ale dla właściciela określenie, że szczenię jest WO jest zachętą do wystawiania. Z doświadczenia wiem, że nigdy nie należy rezygnować, chyba, że pies ma ewidentną wadę dyskwalifikującą. Wszystko się może zmienić, z doskonale zapowiadającego się szczeniecia może wyrosnąć zaledwie przeciętny pies a z niejednego brzydkiego kaczątka wyrósł wyjątkowo piękny łabędź.

Lokata

W opisie, który wystawca otrzymuje po ocenie, jest jeszcze wyszczególnione miejsce psa w stawce, jaka brała udział w konkurencji. Są tylko cztery lokatowe miejsca, tak więc jeśli pies zajął jakiekolwiek dalsze miejsce, nie zostanie to w karcie oceny odnotowane. Jest natomiast nie bez znaczenia, czy pies był pierwszy, bo nie miał żadnej konkurencji (1/1) czy też był pierwszy w stawce 25 psów (1/25), dlatego też fakt ten jest odnotowywany w dokumentacji wystawowej.

Werdykt sędziego dotyczący oceny i lokaty jest ostateczny, a wystawcy nie przysługuje prawo odwołania się od jego decyzji.