Rasy psów

Wybierz inną rasę

GOŃCZY POLSKI

Pochodzenie


Gończy polski podobnie jak większość ras gończych pochodzi od psów św. Huberta. Do Polski psy gończe trafiły z Francji, Włoch oraz ze wschodu. Polowanie z gończymi to stara tradycja łowiecka, już w literaturze z XVI i XVII wieku znajdujemy opisy polowań z ich udziałem. Po rozbiorach szlachta zmuszona była zlikwidować wielkie psiarnie, ponieważ na posiadaczy tych psów nałożono wysoki podatek. II wojna światowa również dotkliwie zmniejszyła ich pogłowie.
 

Bezpośrednio po wojnie, bazując na psach, które cudem ocalały z wojennej zawieruchy, dwóch polskich kynologów podjęło trud odbudowania rasy. Pierwszy z nich, płk Józef Pawłusiewicz rozpoczął hodowlę na bazie psów odziedziczonych po swoim ojcu a także psów odnalezionych w Bieszczadach i na Podkarpaciu. Drugi, płk Piotr Kartawik swoje psy, nieco cięższe i bardziej masywne niż psy Pawłusiewicza, przywiózł z wileńszczyzny. Obydwa te całkowicie różne typy psów zostały bardzo niefortunnie zarejestrowane w Związku Kynologicznym jako hodowle eksperymentalne rasy ogar polski.

Po opracowaniu wzorca ogara okazało się, że psy Pawłusiewicza się w nim nie mieszczą. Zgodne z wzorcem były natomiast psy Kartawika i to one w 1963 roku zostały uznane przez FCI jako nowa rasa myśliwska pod nazwą ogar polski.

Ogary Pawłusiewicza hodowano oczywiście nadal, choć już tylko amatorsko, poza Polskim Związkiem Kynologicznym. Ich walory użytkowe były jednak tak bezdyskusyjne, że w 1984 roku Rada Naukowa ZkwP opracowała dla nich tymczasowy wzorzec nadając im nazwę gończego polskiego. Przez następne kilkanaście lat dopracowano się tak wyrównanego pogłowia, że w końcu trud polskich hodowców został uwieńczony sukcesem i gończy polski został uznany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną jako nowa rasa. Ku wielkiej radości jej miłośników odbyło się to oficjalnie i bardzo uroczyście, w czasie światowej wystawy psów w 2006 roku w Poznaniu. Może trzeba było tego całego zamieszania, bo zamiast jednej, mamy dwie piękne polskie rasy mysliwskie. W sumie nie mamy ich dużo, bo jeśli dodać polskiego owczarka nizinnego, podhalana oraz charta polskiego - zaledwie pięć.
 

Wygląd

Gończy polski jest bardzo eleganckim psem średniej wielkości, o lekkiej, zwartej budowie, świadczącej o jego dużej zwinności i odporności na trudy wielogodzinnych polowań w bardzo trudnych nieraz warunkach terenowych i pogodowych. Ma prosty, dobrze umięśniony grzbiet z wyraźnie zaznaczonym kłębem, głęboką i pojemną klatkę piersiową, silne lędźwie oraz sięgający stawu skokowego, nisko noszony, szablasty ogon, który w zaaferowaniu unosi się powyżej linii grzbietu. Gończy polski ma piękną, szlachetną głowę, oczy wyraźnie skośne o łagodnym i bystrym spojrzeniu, uszy nisko osadzone, trójkątne, zwisające, u dołu zaokrąglone i pokryte jedwabistą sierścią. Całość robi wrażenie siły i wyjątkowej elegancji.
 

Wysokość w kłębie: psy 55 - 59 cm, suki 50 - 55 cm.
Masa ciała: 27 – 36 kg.
 

Charakter, usposobienie

Gończy polski to pies o wyjątkowo dużym temperamencie, powinien mieć bardzo dużo ruchu i ćwiczeń. Nie znosi bezczynności, jeśli mu się nie zorganizuje dostatecznie dużo zajęć poszuka ich sam, co niekoniecznie musi wprawić w zachwyt jego właściciela. Odpowiednio prowadzony będzie wiernym i oddanym towarzyszem swojego pana, bez problemu akceptującym inne zwierzęta.

Jest to pies wyjątkowo inteligentny, podatny na tresurę, bardzo odważny, ale bez zbędnej brawury, zawsze w granicach rozsądku. Dawniej gończe używane były do polowań na zwierzynę płową i czarną a także na zające i lisy. Dziś używane są przede wszystkim do polowań na dziki a także jako psy tropiące, do odnajdywania postrzelonej zwierzyny. Obdarzone są znakomitym węchem. Mają doskonale wyrobiony zmysł orientacji, co pozwala im na szybki powrót w miejsce, z którego ruszyły w pościg za uchodzącą zwierzyną. Mimo silnego instynktu łowieckiego gończy daje się ułożyć i podporządkować przewodnikowi. Jest znakomitym pływakiem, chętnie aportuje. Poza myślistwem psy te doskonale sprawdzają się w psich sportach, szczególnie w agility. Wobec obcych nieufne, ale nie agresywne. W stosunku do rodziny i znajomych przyjacielskie i serdeczne, uwielbiają głaskanie i pieszczoty.
 

Szata

Sierść gończego polskiego jest gładka, lśniąca, sztywna i przylegająca, podszyta zwartym, gęstym podszerstkiem, bardzo dobrze chroniącym psa przed zimnem i trudnymi warunkami atmosferycznymi. Na głowie i uszach włos jest krótki, przylegający i jedwabisty.

Umaszczenie czarne, wyraźnie podpalane, rzadziej spotyka się umaszczenie czekoladowe podpalane, a najrzadziej jasno rude.

Pielęgnacja jego sierści nie jest czasochłonna i sprowadza się przede wszystkim regularnego szczotkowania,

Więcej na temat pielęgnacji gończego polskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Gończe żyją długo i najczęściej przez całe życie cieszą się doskonałym zdrowiem. Praktycznie nie chorują na dysplazję, problemy z narządami ruchu częściej są skutkiem urazu niż wady wrodzonej. Szczególnej troski wymagają ich uszy. Psy pracują w lesie, dostaje się do nich wilgoć i różnego rodzaju plewki które, jeśli ich w porę nie usuniemy, mogą spowodować stan zapalny. U szczeniąt zdarzają się przypadki nużycy, każde przerzedzenie sierści powinno skłonić właściciela do zasięgnięcia porady lekarza weterynarii, bo wcześnie rozpoznana choroba jest łatwa do wyleczenia.

Gończe są niepoprawnymi łakomczuchami. Pochłaniają znalezione na śmietniku resztki jedzenia, nie pogardzą też czymś, co stanowczo do jedzenia się nie nadaje. Trzeba więc pilnować, by na spacerze pies nie zjadł czegoś, co może być niebezpieczne dla jego zdrowia.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Decydując się na kupno gończego, trzeba pamiętać, że jest to pies myśliwski nie tylko z nazwy, ale i z charakteru. Jako typowy przedstawiciel ras pierwotnych jest psem o ogromnej niezależności, co wymaga od przewodnika dużej konsekwencji w wychowaniu i szkoleniu. Pies zaniedbywany, pozbawiony odpowiedniej ilości spacerów i kontaktu z ludźmi oraz innymi zwierzętami stanie się samowolny, będzie próbował dominować, co może doprowadzić do sytuacji, w której stanie się trudny do opanowania. Ktoś, kto zafascynowany jego urodą, rozważa kupno gończego powinien sobie z tego zdawać sprawę.
 

W dobrych rękach, odpowiednio prowadzony, gończy polski będzie nie tylko wspaniałym towarzyszem myśliwego, ale także przyjacielem rodziny. Ma bardzo silny instynkt terytorialny, znakomicie sprawdza się jako stróż. Dobrze żyje z innymi zwierzętami, bez problemu adaptuje się do każdych warunków, będzie równie szczęśliwy w mieszkaniu jak i w domu z ogrodem. Bardzo chętnie przebywa na dworze i co ważne mało szczeka. Jest to pies, który najlepiej czuje się w stadzie, dlatego będzie szczęśliwy w domu, w którym jest więcej psów.

W stosunku do właściciela i jego rodziny jest bardzo miły, wierny, oddany i o ile tylko będzie miał odpowiednio dużo ruchu nie będzie sprawiał żadnych kłopotów. Jest to pies, który wymaga stałego zainteresowania, bardzo łatwo i chętnie się uczy, ale nie znosi przymusu, wymaga łagodnego i konsekwentnego postępowania. Można go polecić osobom lubiącym spacery i autentycznie aktywny tryb życia, którzy będą w stanie poświęcić mu odpowiednio dużo czasu na wspólne wycieczki i ćwiczenia. W zamian odpowie wielkim oddaniem i przywiązaniem. Ze względu na swój temperament nie nadaje się dla osób starszych oraz wszystkich tych, którzy uwielbiaja "kanapowo-telewizyjny" tryb życia.

Zalety i wady

+ doskonały pies myśliwski
+ spokojny i zrównoważony
+ niezawodny stróż
+ bardzo oddany swojej rodzinie
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ nadaje się do psich sportów
  - wymaga bardzo dużo ruchu
- potrzebuje konsekwentnego szkolenia

 

Ciekawostki

Gończy polski jest piątą z kolei polską rasą uznaną przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, obok owczarka podhalańskiego, polskiego owczarka nizinnego, charta polskiego i ogara. Same piękne psy, mamy z czego być dumni.
 
 

Komentarze naszych Czytelników
   

Autor - kasiasobkowiak12@wp.pl - 27.06.2018

Bardzo ucieszył mnie tak rzetelny opis gończego polskiego. Rzeczywiście są to psy wyjątkowe, ale nie dla każdego. Sama od siedmiu lat jestem posiadaczką suczki rasy gończy polski i zgadzam się z tym w 100%. Ubolewam nad tym, jak wiele tych psów można znaleźć w ogłoszeniach \"oddam w dobre ręce\". Są to psy dla bardzo aktywnych ludzi. I niektórzy o tym zapominają. Mam nadzieję, że przestaniemy je \"produkować\" bo są ładne.To są psy do pracy! I zapewnijmy im to, do czego zostały stworzone. Czyli ruch i praca. Pozdrawiam serdecznie!

Autor - waleckiph@gmail.com - 07.01.2020

Nasz Kalif pochodzi z okolic Włocławka. Jest czekoladowy i zupełnie odpowiada opisowi w/w. Najukochańsze psy na świecie i niesamowicie mądre. Polecam

Autor -  Dasami1@o2.pl - 30.01.2020  


W październiku wzięliśmy 6 mc pieska ze schroniska. W boksie na tle innych szczekających i machających ogonkami piesków wyglądała smutno siedząc spokojnie w kącie. Tym zwróciła naszą uwagę. Byliśmy tam jeszcze 2 razy i różne inne pieski znikały a ona zostawała. Za 3 razem pojechaliśmy tam ze smyczą już po naszą Birokę. Od początku bardzo wdzięczna sunia. Ale takie są ponoć pieski ze schroniska. Na spacerze wszyscy podpytywali co to za rasa a my że schroniskowa ... Na jednym ze spacerów jakaś Pani zwróciła na nią uwagę i uświadomiła nas że to rasa ,,Polski Pies Gończy,,. Zaraz po przyjściu do domu poczytaliśmy i wszystko stało się jasne. To co piszą to cała nasza Biroka. Bardzo lubi bieganie, aportowanie, szybko się uczy, ma spokojne usposobienie, prawie nie szczeka i ciągle głodna 😄. To nasz pierwszy piesek ze schroniska i jesteśmy zadziwieni jak jest grzeczna, nauczona czystości i spokojna przy zabiegach higienicznych. Jak wracamy ze spaceru to po kilku razach wycierania łapek sama siada zaraz po przyjściu i czeka na wycieranie. A to że ta rasa jest opisana jako myśliwska, to też dało o sobie znać gdy w sylwestra nie bała się wystrzałów i jeszcze patrzyła na nie a na spacerach ma ciągle nos przy ziemi i tropi. Codziennie nas czymś miłym zaskakuje. Kochana psinka ☺

Autor - dom.sadyba@wp.pl - 18.02.2020

Moja Ira (zwana Irenką) sunia rasy gończy polski jest najcudowniejszym psem. Wierna, oddana, inteligentna, odważna, cięta - same pozytywy. \"Zmusiła\" całą naszą rodzinę do aktywnego trybu życia. Dzięki naszej suni \"ruszyliśmy w teren\" i poznaliśmy fajnych ludzi miłośników psów aktywnych. Robimy dziennie kilka kilometrów. Łazimy po okolicznych wąwozach, lasach. Nie jest agresywna. uwielbia zabawy z cane corso, psem przed którym respekt czują inne psy i ich właściciele. Ten czterołapny członek naszej rodziny zupełnie odmienił nasze życie. Już nie wyobrażamy sobie by mieć innego psa niż gończy polski. Szkoda, że nie jest tak popularny jak inne rasy, a przecież to nasza polska rasa. Potwierdza to powiedzenie \"cudze chwalicie swego nie znacie\".

Autor - miki67672@wp.pl - 08.06.2021

Kupiliśmy naszą Suczkę trzy tygodnie temu , jako trzy miesięczną , GOŃCZY POLSKI , zaskakuje nas szybkością nauki , inteligencją , czujnością , praktycznie po tygodniu zadomowiła się , poznała zwyczaje domowników , stała się członkiem rodziny , w nocy śpi w domu na swoim posłaniu , w ciągu dnia biega wokół domu , uwielbia to , moim zdaniem potrzebuje przestrzeni , poświęcamy jej mnóstwo czasu , a ona rozumie wszystko cechując się niezwykłą inteligencją , polecam wszystkim , GOŃCZY POLSKI. Pozdrawiam Lechosław


Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 354
GOŃCZY POLSKI
Kraj pochodzenia: Polska
Data publikacji obowiązującego standardu: 1983 r.
(uzupełniony w 2000 r. w zakresie rozszerzenia dopuszczalnych umaszczeń)
Klasyfikacja FCI:
grupa VI
Rasa uznana przez FCI w 2006r. - nr 354
Użytkowanie:
Używany do polowania na zwierzynę płową i czarną, w szczególności na dziki, sporadycznie na zające i lisy na terenach górskich południowej Polski. Charakterystyczny melodyjny gon o zmieniającej się tonacji, u suk znacznie wyższy.
Zarys historyczny:
Gończy Polski jest rodzimą polską rasą, występującą na terenie Polski południowej (Bieszczady, Beskidy, Pieniny i Podhale).
Wygląd ogólny i ważne proporcje:
Pies lekkiej, zwartej, sprężystej budowy (o cieńszym kośćcu niż ogar polski) świadczącej o dużej ruchliwości i odporności na trudne warunki pracy w terenach górskich. Średniego wzrostu, nie przekraczający 60 cm, o sylwetce prostokątnej (9:10).
Zachowanie - charakter:
Zrównoważony, łagodny, jest psem brawurowo odważnym, ale też roztropnym, inteligentnym, podatnym na tresurę. Nieagresywny, ale nieufny w stosunku do obcych. Nieoceniony stróż.
Głowa:
Szlachetna, proporcjonalna do całości. Mózgoczaszka tej samej długości co kufa, lekko wypukła. Guz potyliczny wyczuwalny, ale nie wyrazisty. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny, nozdrza rozwarte. Wargi mięsiste, dobrze pokrywające uzębienie, z niewielką fałdą w kątach szpary pyska. Uzębienie mocne, równe, białe, zgryz nożycowy, pełny komplet zębów pożądany. Oczy średniej wielkości, wyraźnie skośne, ciemnobrązowe o łagodnym wyrazie, nie ukazujące białek, powieki nieobwisłe. Uszy zwisające, lekkie, trójkątne, średniej wielkości, osadzone nisko na wysokości zewnętrznego kąta oka. U nasady szerokie, przednim brzegiem przylegające do policzków, u dołu zaokrąglone, pokryte gładką, jedwabistą sierścią.
Szyja:
Średniej długości, muskularna, dość gruba, umiarkowanie wzniesiona, w przekroju owalna. Skóra na szyi luźna, ale nie tworząca podgardla.
Tułów:

Grzbiet prosty, dobrze umięśniony. Kłąb zaznaczony. Lędźwie szerokie, dobrze umięśnione. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokci, przedpiersie miernie zaznaczone, żebra daleko zachodzące.
Brzuch łagodnie podkasany.
Ogon:
Sięgający do stawu skokowego, średniej grubości, dobrze pokryty włosem, ze śladem szczotki. W spokoju opuszczony i wygięty szablasto, w napięciu nieco powyżej linii grzbietu.
Kończyny:
Kończyny przednie
oglądane od przodu proste. Odległość od łokcia do podłoża równa się połowie wysokości w kłębie.
Łopatki długie, skośnie ustawione.
Ramiona ustawione w stosunku do łopatki pod kątem lekko rozwartym.
Łokcie skierowano do tyłu, nie odstające, ani zbyt mocno przylegające.
Przedramiona proste, suche, przekrój kości owalny.
Śródręcza suche, sprężyste, lekko wychylone do przodu.
Łapy zwarte, lekko owalne. Palce wypukłe, lekko wysklepione. Pazury ciemne. Opuszki o  grubej skórze.
Kończyny tylne
oglądane od tyłu proste.
Uda szerokie, muskularne.
Podudzia silnie umięśnione.
Stawy skokowe nisko osadzone.
Łapy jak u kończyn przednich. Wilcze pazury należy usuwać u szczeniąt.
Okrywa włosowa:
Włos na tułowiu twardy, sztywny i przylegający. Podszerstek gęsty, obfitszy zimą, słabszy latem. Na głowie i uszach włos krótki, jedwabisty.
Umaszczenie

czarne, wyraźnie odgraniczonym podpalaniem czerwono-brązowym, czekoladowe podpalane i rude w różnych odcieniach. Podpalanie nad oczami, na kufie, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.
Wzrost:
Wysokość w kłębie: psy 55 - 59 cm, suki 50 - 55 cm.
Wady:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia. Zgryz cęgowy; za długi lub za krótki tułów; wysokonożność; jasne, okrągłe oczy; zbyt cienka kość; niedostatecznie wyraźnie odgraniczone podpalanie; zbyt rozległe podpalanie.
Wady dyskwalifikujące:

Przodozgryz, tyłozgryz, wnętrostwo.
Uwaga:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/354.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.