Rasy psów

Wybierz inną rasę

BIEWER YORKSHIRE TERRIER

Pochodzenie


Historia powstania rasy jest bardzo krótka. 24 stycznia 1984 roku w domu niemieckich hodowców yorkshire terierów państwa Gertrudy i Wernera Biewerów, przyszedł na świat miot, którego rodzicami była bardzo utytułowana para yorków: Darling von Friedheck oraz Fru Fru von Friedheck. Oboje byli Zwycięzcami Świata Młodzieży Dortmund’ 1981. Rodzice okazali się jednak nosicielami wadliwego genu, wskutek czego wśród nowo narodzonych szczeniąt pojawiła jedna suczka, która od reszty miotu różniła się niezwykłym, trójbarwnym umaszczeniem. Ponieważ w jej owłosieniu pojawił się niespotykany u yorków biały kolor, nazwano ją Schneeflökchen, co po polsku oznacza Śnieżynka i to ona jest pierwszą przedstawicielką nowej rasy. Poza odmiennym umaszczeniem, była wzorcowo zbudowaną przedstawicielką rasy o doskonałej, typowej psychice.

Niestandardowy kolor sierści, będący najprawdopodobniej wynikiem wadliwej mutacji genetycznej, tak zauroczył państwa Biewerów, że postanowili podjąć próbę utrwalenia tej cechy i wyprowadzenia nowej odmiany kolorystycznej yorkshire terierów. Nadspodziewanie szybko udało im się ten cel osiągnąć, przy czym kojarzyli wyłącznie rodowodowe yorki, będące nosicielami białego genu, bez jakiejkolwiek domieszki krwi innej rasy. Naturalna koleją rzeczy było nadanie rasie nazwy pochodzącej od nazwiska jej twórcy. I tak pojawił się biewer.

Konsekwentna polityka hodowlana pozwoliła już w 1989 roku na opracowanie wzorca rasy, który w zasadzie ograniczył się do stwierdzenia: „zgodny ze wzorcem yorkshire teriera, z wyjątkiem długości i barwy włosa.”. Dalej następował opis jakości i barwy sierści: włos biewera powinien być nieco krótszy niż yorka, o długości minimum ¾ do podłoża, ale nieciągnący się za psem. Głowa powinna być symetrycznie umaszczona, biało-stalowoniebiesko-złota, przy czym złoty kolor może występować wyłącznie na głowie. Reszta owłosienia zgodnie ze wzorcem miała być biało-stalowoniebieska lub biała. Łapki, piersi i brzuch zawsze białe, ale przeważać powinien kolor stalowoniebieski. Przyjęto oficjalną nazwę rasy: Yorkshire Terrier Biewer à la Pom Pon.

Na wystawie kynologicznej biewer został zaprezentowany po raz pierwszy jako nowa odmiana yorkshire terriera w Niemczech, w 1988 roku. Nie wzbudził jednak spodziewanego zainteresowania, choć wśród miłośników yorków zdobywał coraz większą popularność. Niestety w 1997 roku, po śmierci Wernera Biewera, jego żona Gertruda zaprzestała hodowli. Rasa była już jednak na tyle znana, że wielu hodowców zainteresowało się ich hodowlą. W efekcie doszło do kojarzenia z innymi rasami, głównie shih tzu, west highland white terierami i innymi małymi rasami, co nie pozostało bez wpływu na jakość szaty.

Mimo dużej popularności i wieloletnich starań, rasa, choć obecna praktycznie we wszystkich krajach Europy i obu Ameryk, nie została do tej pory uznana przez FCI. Aktualnie jest zarejestrowana w Międzynarodowym Klubie Biewera (IBC), działającym na terenie Niemiec i współpracującym z wieloma organizacjami kynologicznymi na całym świecie, oraz w Amerykańskim Klubie Biewera.

W Polsce pierwsze biewery pojawiły się w roku 2006, przywiezione z Niemiec przez hodowczynię yorków, panią Małgorzatę Kłosowską. Ponieważ rasa nie została uznana przez FCI, nie mogła uzyskać pełnych praw również w ZKwP, który przez wiele lat nie dopuszczał biewerów do wystaw i hodowli. Miłośnicy tej rasy zrzeszali się więc głównie w Polskim Klubie Psa Rasowego, Polskiej Federacji Kynologicznej i Związku Hodowców Psów Rasowych. Choć rasa nadal nie jest uznana przez FCI, biewery można juz wystawiać i hodować pod patronatem Związku Kynologicznego w Polsce.  

Trzy suczki  z tytułami Ch.PL Mł.Ch.PL - POKA Amber York ,GLORIA Amber York,
HOLLI Amber York Wł. hod.Klan-Biewier Rott (FCI)


Wygląd

Biewer jest bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem, o krótkiej, zwartej sylwetce wpisującej się w kwadrat. Ma prosty, mocny grzbiet z wyraźnie zaznaczonym kłębem, głęboką, umiarkowanie wysklepioną klatkę piersiową i mocne lędźwie. Ogon niecięty, sięgający stawu kolanowego lub dłuższy, bogato owłosiony i noszony nieco powyżej linii grzbietu. Kończyny przednie proste, kończyny tylne oglądane z tyłu raczej proste, oglądane z boku, umiarkowanie kątowane. Łapy możliwie najbardziej zaokrąglone, z białymi lub czarnymi pazurami.

Głowa raczej nieduża z lekko zaokrągloną czaszką, umiarkowanie zaznaczonym stopem i niezbyt długą kufą, która stanowi około jednej trzeciej długości głowy. Preferowany zgryz nożycowy, ale cęgowy, podobnie jak braki w przedtrzonowcach, również jest akceptowany. Nos całkowicie czarny. Oczy średniej wielkości, okrągłe, niezbyt wypukłe, o inteligentnym wyrazie i ciemno pigmentowanych obwódkach. Uszy małe, w kształcie litery V, stojące, umiarkowanie szeroko rozstawione.

Wysokość w kłębie
: około 22 cm
Masa ciała: 1,8 - 3,6 kg
 

Charakter, usposobienie

Mimo niewielkiego wzrostu biewery mają osobowość i temperament dużego teriera. Są bardzo aktywne, uwielbiają spacery i bieganie po lesie. Trzeba je bardzo dobrze wychować, ponieważ są niezależne i często samowolne. Trudno się temu dziwić, wziąwszy pod uwagę fakt, że yorki, z których się wywodzą, przez lata były psami pracującymi, którym stawiano bardzo wysokie wymagania i oczekiwano, że ze wszystkim same sobie poradzą. Uważano nawet, że z likwidowaniem gryzoni radzą sobie równie dobrze, lub nawet lepiej niż koty.

Bardzo dużą rolę odgrywa wczesna socjalizacja i bardzo łagodne, ale konsekwentne wychowanie. Są to psy obdarzone dużą inteligencją , które bardzo chętnie się uczą, zwłaszcza, jeśli są za to odpowiednio nagradzane. Biewery doskonale nadają się do uprawiania psich sportów, z wielka radością będą towarzyszyły swojemu panu w porannym joggingu lub spacerze po lesie. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nie odmówią sobie przyjemności pogonienia za jakąś zwierzyną, dlatego nie wolno ich spuszczać ze smyczy, bo jak ruszą w pościg, może być problem z przywołaniem do nogi. Są z natury łagodne i chętne do współpracy, nic wiec nie stoi na przeszkodzie, by powierzyć szkolenie starszemu dziecku. Z pewnością sobie poradzi.
 

Ch.PL AMARETTO GOLD OT FORTLOVE wł.hod Klan-Biewier Rott (FCI)


Szata

Biewer ma nieco krótszy niż u yorka, gładki i jedwabisty włos, sięgający do minimum ¾ odległości mierzonej od grzbietu do podłoża, ale nieciągnący się za psem. Cechą charakterystyczną jego szaty jest całkowity brak podszerstka. Równo rozdzielony na grzbiecie włos opada po bokach tułowia. Włos na głowie jest długi, zwyczajowo spinany w kucyk.

Umaszczenie:
Głowa powinna być symetrycznie umaszczona, biało-stalowoniebiesko-złota, przy czym złoty kolor może występować wyłącznie na głowie. Reszta owłosienia zgodnie ze wzorcem biało-stalowoniebieska lub biała. Łapki, piersi i brzuch zawsze białe, ale przeważać powinien kolor stalowoniebieski.

Biewera pielęgnuje się tak, jak każdego psa długowłosego. Właściciel musi jednak zdawać sobie sprawę z tego, że biały włos ma inną strukturę i większą niż kolorowy tendencję do plątania i filcowania. Poza tym pielęgnacja biewera jest identyczna jak yorkshire teriera.

Więcej na temat pielęgnacji sierści biewera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Biewery sa psami długowiecznymi, nierzadko dożywają nawet 15 lat. Z chorób, które u psów tej rasy zdarzają najczęściej, należy wymienić problemy z układem kostnym, takie jak kulawizna, zerwanie więzadła krzyżowego oraz wypadanie rzepki. Czasem zdarza się zwężenie lub zapadanie tchawicy, zespół Cushinga oraz choroby serca. Jednak największym utrapieniem właścicieli biewerów jest skłonność do osadzania się kamienia nazębnego, który powoduje rozchwianie zębów i jest niebezpiecznym siedliskiem bakterii. Często się zdarza, że dwuletni pies nie ma już połowy zębów. Dlatego też trzeba je regularnie czyścić i choć wiele osób bardzo to bawi, jest to jedyny sposób na utrzymanie zdrowego uzębienia. Utrzymaniu zębów w dobrym stanie sprzyja też karmienie suchą karmą, która wspomaga usuwanie kamienia nazębnego.
 

Ch.PL Mł.Ch.PL SZAMAN Amber York Wł. hod.Klan-Biewier Rott (FCI)


Do kogo pasuje ten pies ?

Właściciel biewera nie musi mieć dużego doświadczenia w pracy z psem, wystarczy odrobina intuicji, by go dobrze wychować i wszystkiego nauczyć. Największym niebezpieczeństwem jest utrata czujności, bo jest to bardzo inteligentne i sprytne stworzenie, które, zanim się jego opiekun zorientuje, wejdzie mu na głowę i zawojuje całą rodzinę. Nie wolno do tego dopuścić, bo nawet mały pies, jeśli jest rozpuszczony, może być uciążliwy.

Właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że biewer to nie jest maskotka, tylko pies z krwi i kości, pełen energii i ciekawości świata, który powinien chodzić na własnych nogach a nie być bez przerwy noszony na rękach lub w torbie. Ma zdecydowany charakter, czasem bywa uparty, doskonale wyczuwa słabość właściciela i z wielkim talentem potrafi postawić na swoim. Dlatego też od pierwszych dni w nowym domu trzeba pokazać psu co mu wolno, a czego nie wolno, bo pies, któremu pozwala się na wszystko, może się stać się samowolny i trudny do opanowania. Można i trzeba uczyć go posłuszeństwa, bo to bardzo ułatwia wzajemne relacje.

Biewer z natury jest domatorem, jest psem typowo rodzinnym i bardzo przywiązuje się do swoich właścicieli. Z wielkim zaangażowaniem bierze udział w życiu całej rodziny, obojętne czy jest to wycieczka samochodowa czy sprzątanie ogrodu. Jest bardzo wrażliwy i przywiązany do opiekuna, o którego bywa zazdrosny. Najlepiej się czuje, kiedy może mu stale towarzyszyć, choć umie też spędzić kilka godzin sam w domu, jeśli został do tego odpowiednio wcześnie przyzwyczajony. Prawidłowo wychowany nie sprawia kłopotów i łatwo adaptuje się do różnych warunków i sytuacji.

Jest idealnym psem dla osób starszych, mimo że jest bardzo aktywny, nie wymaga długich spacerów, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość, bez problemu zdoła wyładować nadmiar energii w mieszkaniu. Fakt, że może być bez przerwy ze swoimi właścicielami jest dla niego najważniejszy. Bardzo dobrze znosi podróż samochodem, w samolocie podróżuje w przedziale pasażerskim, a nie w luku bagażowym, można go dosłownie wszędzie zabrać ze sobą, a mając niewielką torbę-transporterek nawet tam, gdzie psom wchodzić nie wolno.

Uwielbia zabawy z dziećmi, zwłaszcza starszymi. W przypadku kilkuletnich maluchów trzeba uważać, żeby nie zrobiły mu krzywdy – nie powinny brać psa, a zwłaszcza szczeniaka na ręce, a zabawy muszą się odbywać wyłącznie na podłodze, pod kontrolą dorosłych. Jak większość miniaturowych czworonogów biewer nie lubi szorstkiego traktowania i odruchowo może na nie źle zareagować.

W domu bez problemu akceptuje inne zwierzęta, choć łatwiej zaprzyjaźnia się z dużymi psami, niż małymi pieskami tej samej płci. To, jak biewer będzie się zachowywał w stosunku do innych psów na spacerze, zależy od właściciela, który musi zadbać o to, by pierwsze spotkania z obcymi czworonogami odbyły się w przyjaznej atmosferze, bo to utwierdza go w przekonaniu, że obecność innego psa nie stanowi zagrożenia. Nigdy nie wolno na widok zbliżającego się psa w panice skracać smyczy, lub brać psa na ręce, bo odbierze to jako ostrzeżenie, że obcych psów należy się bać. Może to prowadzić do nerwowych a czasem nawet agresywnych zachowań wobec innych czworonogów. Z kotami i małymi gryzoniami żyjącymi w tym samym domu potrafi się zaprzyjaźnić, zwłaszcza wtedy, kiedy się razem wychowały.

Jest bardzo czujny, zawsze powiadomi o pojawieniu się intruza, do obcych podchodzi z rezerwą, za to przyjaciół domu wita z entuzjastycznie okazywaną radością. Wbrew temu, co się czasem mówi, nie jest nadmiernie szczekliwy, jeśli ma takie skłonności, jest to najczęściej wynikiem podstawowych błędów wychowawczych. Podobnie problem czystości – pies umie tyle, ile go właściciel nauczy, jeśli pozwolono mu załatwiać się gdzie popadnie w przekonaniu, że jak dorośnie to sam zrozumie, to zmiana tego przyzwyczajenia może być trudna. W przypadku problemów z czystością warto mieć awaryjną matę absorbującą wilgoć w łazience na wypadek, gdyby właścicielom zdarzyło się później wrócić do domu.

Właściciele psów nie zawsze przyznają się, że sypiają ze swoimi psami, właściciele biewerów są zazwyczaj oburzeni, jeśli ktoś przypuszcza, że może być inaczej. Trzeba tylko bardzo uważać dopóki są małe, bo mogą spaść z łóżka i zrobić sobie krzywdę. Często nie mają lęku wysokości, a łóżko dla takiego malca to jak Mount Everest. Chyba, że kochający pan zrobi mu schodki.

W późnej jesieni i zimie nie powinno się ograniczać spacerów, konieczne jest jednak odpowiednie ubranko, bo biewer nie ma poszerstka i bardzo marznie. Ale o tym, sądząc po tym, co widzi się na ulicach, właściciele małych piesków doskonale wiedzą. Dobrze wychowany biewer jest wspaniałym psem rodzinnym i do towarzystwa, nie traktujmy go jak maskotki, bo jest to pies o mocnym charakterze, można go wszystkiego nauczyć i bardzo dobrze się czuje, jeśli zna reguły, wie, gdzie jest jego miejsce i czego się od niego oczekuje.
 

Ch.PL BENTLEY Klan-Biewier Rott
 

Zalety i wady

+ jest sprytny i inteligentny 
+ ma miłe, pogodne usposobienie
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ nadaje się dla osób starszych
+ adaptuje się w każdym mieszkaniu
+ nie wymaga długich spacerów
+ zawsze gotowy do zabawy
+ nadaje się do psich sportów, np.agility         
  - wymaga starannej pielęgnacji            
- bywa zaborczy i zazdrosny




Ciekawostki

Wtajemniczeni twierdzą, że rasa zawdzięcza drugi człon nazwy: „á la pom pon” piosenkarce Margot Eskens. Podobno jej mąż zaprosił ją kiedyś do restauracji i po posiłku podarował jej biewera wniesionego na eleganckiej paterze. Szczenię przypominało okrągłą puszystą kuleczkę, co spowodowało, że piosenkarka zachwyciła się, że wygląda jak pomponik.
 


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
     

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec rasy
Uwaga: rasa nie jest uznana przez FCI
Nr ref.UCI;00/490   


Wrażenie ogólne:
Podobny do długowłosego toy teriera ,włosy proste, od podstawy czaszki do końca ogona równomiernie opadające na boki. Zwierzę powinno być krępe, lecz eleganckie. Ogon noszony wysoko. Sylwetka ma sprawiać wrażenie mocnej i proporcjonalnej.

Głowa i czaszka:
Głowa raczej mała i płaska ,czaszka niezbyt okrągła; kufa niezbyt długa, nos całkowicie czarny. Włos na głowie długi ,w kolorze biało-stalowo-złotym, ubarwienie symetryczne.
Oczy:
Średniej wielkości, ciemne i błyszczące, o bystrym i inteligentnym wyrazie; rozmieszczone w sposób umożliwiający patrzenie wprost; z ciemną obwódką. Nie powinny być zbyt wypukłe.
Uszy:
Małe w kształcie litery V, noszone pionowo ,umieszczone niedaleko od siebie, pokryte krótkim włosem.
Zęby:
Wszystkie zęby takie same, dopuszczalny zgryz nożycowy lub cęgowy oraz niedoskonałości przedtrzonowców.

Kończyny przednie:
Zupełnie proste, dobrze owłosione.

Kończyny tylne:

Raczej proste, dobrze umięśnione i owłosione.

Tułów:

Bardzo zwarty, partia lędźwiowa dobrze uformowana, linia grzbietu prosta.
Ogon:
Nieobcinany ,obficie owłosiony, noszony nieco powyżej linii grzbietu.

Łapy:

Możliwie najbardziej zaokrąglone, z białymi lub czarnymi pazurami.

Szata:

Włos na korpusie długi, po bokach do 3/4 wysokości lub sięgający ziemi, całkowicie prosty(nie wełnisty) jedwabiście błyszczący, o delikatnej strukturze, bez podszerstka.
Umaszczenie szaty tułowia oraz głowy; raczej białe lub stalowo białe, albo prawie całkowicie stalowe, albo czarne, bez odcienia brązu .Włos na klatce piersiowej, brzuchu i nogach w kolorze czystej bieli. Umaszczenie głowy biało-stalowo-złote, rozmieszczone symetrycznie.

Waga i wzrost:
Wzrost do 22 cm, waga 3,1 kg.

Niedoskonałości:

Wszelkie różnice odbiegające od standardów tej rasy; jasne ubarwienie oczu lub obwódek oczu; jasne ubarwienie nozdrzy. Uszy załamujące się, tyło lub przodozgryz. Faliste lub pokręcone włosy(loki)

Na mocy przepisów wprowadzonych w roku 2002 wszelkie obcinanie ogona lub uszu u biewera jest w Niemczech nielegalne. Także USA wprowadza ten zakaz w życie. Każdy przedstawiciel tej rasy prezentowany na wystawach w Stanach Zjednoczonych lub Niemczech musi być w stanie naturalnym. Psy z obciętymi uszami lub ogonem będą dyskwalifikowane.

Źródło: kwartalnik Kynologia 2/2009

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.